Toen we nog maar net een week bestonden vond Kinderboeken het hoogtijd om het CPNB te vragen om het kinderboekenweekgeschenk te mogen recenseren. Dat vonden ze gelukkig een goed idee en we kregen maar liefst 2 perspakketten: een voor onszelf en een voor een Ambassadeur-Kinderboeken. Die moest dan wel in het geheim worden gezocht vanwege het strenge embargo.

Ik dacht meteen aan Joy. Zij is de vaste proeflezer van alles wat er uit mijn pen komt. Ze leest razendsnel, enthousiast en zeer nauwgezet. Harry Potter en de Grijze Jager verslond ze toen ze 9 was en vorig jaar las ze In de ban van de Ring. Niets is haar te spannend en niets is haar te gek. Ik wist dat dit dunne boekje voor haar een tussendoortje zou zijn, maar was toch erg nieuwsgierig naar haar mening. Dit is wat ze van Kattensoep vond:

Ik kreeg een mail van Nienke waar ik al jaren voor proeflees om een geheim boek voor haar te lezen en daarna te vertellen in haar groep Kinderboeken wat ik van het boek vond. Dat leek me leuk vooral om dat ik het tegen niemand moest zeggen. Ik verwachtte een heel dik boek maar we kregen een pakket van het CPNB met daarin twee boeken. Het Kinderboekenweekgeschenk en nog een kinderboek voor mijn broertjes en zusje.Normaal lees ik dikke boeken dus ik moest wel lachen om dit kleine boekje.

Ik las Kattensoep en ik vond het een redelijk oké verhaal. De tekst las plezierig, leuk lettertype. Het plot is best grappig verzonnen, hoewel ik de uitwerking uiteindelijk een beetje matig vond. Wat me wel stoorde tijdens het lezen waren de tekeningen. Een enkele tekening was wel oké, de meeste vond ik niet mooi of niet bij het verhaal passen en ze onderbraken telkens het verhaal.

Het verhaal is verder redelijk kort, dus voor kinderen is het zeker geschikt. Ik heb liever dikke boeken, maar ik snap dat dat er voor een kinderboekenweekgeschenk niet in zit. Verder is het taalgebruik redelijk eenvoudig en afgestemd op kinderen.

Ik vond Lucy de interessantste persoon. De namen van de andere personen stonden me eigenlijk tegen. Beetje ongeloofwaardig. Heel goed vond ik dat er zo lekker normaal werd gedaan over twee samenwonende opa’s.

Het verhaal bouwt verder vrij traag op en de spanning komt pas op het eind. Nou ja, echt spannend was het niet.Storend vond ik dat de schrijfster soms dingen meldde en dan pas een of meer bladzijden later uitlegde. Obama bijvoorbeeld.

Al met al geef ik dit boek 3 sterren (van de vijf) en ik denk dat het veel kinderen wel zal aanspreken.