Jacques Vriens schreef in zijn leven al tientallen kinderboeken. Hij is geliefd bij jong en oud. Zijn werk is meerdere malen bekroond en Vriens is zelfs door onze vorige koningin Beatrix geridderd.
In zijn boeken komen belangrijke zaken aan de orde zoals scheiding, pesten maar ook ziekte en racisme. Door de vrolijke toon en de natuurlijke wijze waarop hij deze zaken ten tonele voert, zijn de boeken ook voor jongere kinderen heel goed te verhapstukken. Groot en klein leert en geniet.
Zijn bekendste boek is Achtste-groepers huilen niet, het waargebeurde verhaal over een meisje dat te horen krijgt dat ze kanker heeft.
Onlangs kwam zijn nieuwe boek uit: Code Kattenkruid. Hoe mijn opa vrolijk doodging. Dit is een goede aanleiding om eens met deze meesterschrijver te praten.
Dag Jacques, wat leuk dat je mee wilt doen aan ons flits interview. Voor de leden die je nog niet kennen (al denk ik niet dat dit er veel kunnen zijn) stel je even gezellig voor.
Ik ben getrouwd met Thérèse met wie ik nu al twintig jaar in Zuid-Limburg woon. We zijn oma en opa van Jelle, Evi en Esther. Na vijfentwintig jaar basisonderwijs waarvan negentien als directeur, besloot ik in 1993 van mijn hobby mijn beroep te maken. Eigenlijk vond ik het onderwijs nog steeds erg leuk, maar als directeur dreigde ik een ‘meneer in een kamertje’ te worden. Het was wel een spannende stap want onze zonen Boris en Casper moesten nog gaan studeren. Het is goed gegaan, maar ik vind het nog steeds leuk om op scholen te komen. Het voelt altijd weer als ‘thuiskomen’.
Je nieuwe boek is uit: ‘Code Kattenkruid. Hoe mijn opa vrolijk doodging’.Een vreemde titel op het eerste gezicht. Het is een boek waarin je euthanasie aan de orde stelt. Kun je in het kort vertellen waar het boek over gaat en waarom je juist dat thema wilde bespreken?
Over het boek:
Ze fietsen weg, Stijn en opa.
Stijn dacht eigenlijk dat het niet meer zou gebeuren. Opa is ernstig ziek en de hele familie wilde voorkomen dat de geplande driedaagse fietstocht door zou gaan.
Maar Stijn kent opa.
Hij is stoer, grappig en laat zich door niets of niemand tegenhouden.
Zelfs niet in zijn beslissing hoe hij zijn leven wil eindigen.
Tijdens de bijzondere en ook spannende fietstocht delen Stijn en opa geheimen met elkaar en hebben ze vooral veel lol. Wanneer uiteindelijk het afscheid komt, valt het voor Stijn en opa minder zwaar dan ze dachten.
Het is voor mij in de eerste plaats een verhaal over de vriendschap tussen opa en Stijn. Ze zijn aan elkaar gewaagd en delen hetzelfde gevoel voor humor. Daarnaast gaat het over euthanasie, hetgeen steeds vaker voorkomt. Ik maakte het ook mee in mijn omgeving en het leek me zinvol om de ‘zwaarte’ daar vanaf te halen. Overigens met alle respect voor mensen die er tegen zijn.
Je hebt al heel veel boeken geschreven. Is het nog steeds spannend als er een nieuw boek van je uitkomt?
Dat gevoel blijft altijd. Bij mij tenminste wel. Je hebt er maanden aan gewerkt; over nagedacht; zo nodig van alles uitgezocht en je bent heel vaak door het manuscript heen gegaan. Het is zo intens van jezelf geworden, dat je altijd weer benieuwd bent hoe erop gereageerd wordt.
Ben je alweer bezig met een volgend boek?
Ja, maar ik vind het lastig om daar nu al iets over te vertellen. Paul Biegel zei ooit: ‘Een taart die in de oven staat, moet je niet te vroeg eruit halen’. Zo is het voor mij met een boek ook. Ik houd het nog even voor mezelf. Alleen Thérèse weet wat ik aan het doen ben.
In de groep Kinderboeken zijn veel beginnende schrijvers lid. Heb je een advies voor hen? Wat maakt een kinderboek een goed kinderboek?
Ik denk dat het voor iedereen verschillend kan zijn. Ik probeer altijd dicht bij de emoties van de lezer te komen. Laatst schreef een meisje: ‘Ik heb om jouw boek gelachen en gehuild.’ Dat vond ik een geweldig compliment.
Wat is je eigen lievelingsboek:
- van jezelf … Oef…. lastige keus. Elk boek is voor mij belangrijk, omdat ik in elk boek veel energie heb gestopt. Maar als ik dan echt moeten kiezen, twijfel ik nu tussen ‘Achtste-groepers huilen niet’ en mijn nieuwe boek ‘Code kattenkruid’
- uit je jeugd …. De Kinderkaravaan van An Rutgers- van der Loeff
- van dit moment ….Rodaan Al Galidi: Hoe ik talent voor het leven kreeg.
Er zijn kinderen die boeken verslinden en er zijn kinderen die niet van lezen houden. Je bent heel lang zelf meester geweest. Wat deed je met de niet-lezers? Heb je een advies voor ouders en leerkrachten?
Een paar tips:
- Regelmatig voorlezen. Kies wel een boek dat je zelf ook leuk vindt.
- De eerste hoofdstukken voorlezen en de rest van het boek kinderen voor zichzelf laten lezen . (Bij mijn jongste zoon, die niet zo’n lezer was, werkte dat goed)
- Iedere dag een kort hoofdstuk: de eerste helft voorlezen en tweede helft zelf laten lezen (niet hardop). Deze tip gaf ik vaak aan ouders waarvan dochter of zoon geen zin had in lezen. Dat ‘niet hardop lezen’ was ook van belang. Een kind dat moeite heeft met lezen, moet niet thuis nog eens laten horen hoeveel moeite hij/zij daarmee heeft.
- Luisterboeken en kinderen dan laten ‘meekijken’ in het boek (Deed ik in mijn klas. Kinderen die niet zulke lezers waren, zaten dan tijdens het dagelijkse lees halfuurtje met koptelefoon op. Na een paar weken wilden ze vaak ‘gewoon lezen’. )
- Boeken met korte afgeronde hoofdstukjes aanbieden ( ‘Mijn’ Meester Jaap verhalen zijn daar o.m. heel geschikt voor)
Dank je wel voor dit flitsinterview en veel succes met dit boek.
