Kun je iets over jezelf vertellen?
Mijn naam is Moss Tijssens, getrouwd met Gerrit en moeder van twee stoere eigenwijze zoons, Dylan en Mylo. Wij wonen in een klein dorpje in de Betuwe met onze katten en konijnen. Ik ben dierenarts voor gezelschapsdieren, een beroep waar ik van geniet en trots op ben. Ik schrijf graag over de dagelijkse gebeurtenissen van de dierenkliniek.
Je schreef al eerder een boek over je werk. Wanneer is het idee ontstaan om nog een boek te schrijven?
Schrijven deed ik als kind al, maar werd in de loop van de jaren een uit de hand gelopen hobby. Mijn eerste boek 
Verhalen op pootjes, uit het leven van een dierenarts, heb ik geschreven in mijn eerste jaren als dierenarts. Dit boek is geschikt voor Young Adults en volwassenen. Het schrijven van een boek maakt dat je anders naar je werk kijkt. Het beroep is soms zwaar en emotioneel en schrijven maakt het luchtiger. Maar ik vind het vooral mooi om te delen wat ik zie. Er zijn maar 1700 gezelschapsdierenartsen in Nederland, dus ons beroep is best uniek. Door daarover te schrijven kan ik, dat wat achter de schermen gebeurt, delen met iedereen die het wil lezen. Schrijvende dierenartsen zijn in Nederland op één hand te tellen!
Natuurlijk las ik mijn kinderen ook al van jongs af aan voor. Toen Dylan in de leeftijd kwam dat hij graag voorgelezen werd uit boeken als Dolfje Weerwolfje was de stap makkelijk gezet om ook een boek voor kinderen te schrijven. Niet alleen voor mijn eigen kinderen, die natuurlijk wel mijn proeflezers werden, maar ook voor alle nieuwsgierige dieren liefhebbende basisschoolleerlingen die benieuwd zijn naar wat Sjef de Kliniek heeft meegemaakt.
Wist je al direct dat je dit boek ook wilde uitgeven en hoe verliep dit proces?
Jazeker. De leuke reacties van de lezers werkten motiverend. Het uitgeven van een boek is een piepklein beetje te vergelijken met de geboorte van een kind of met het bouwen van een huis. Je werkt naar iets toe. Je brouwt en bouwt en broedt het zelf uit. Het is echt een kick om na zo’n proces je eigen boek in handen te hebben en daarna over pallets met dozen van je eigen boek te struikelen en foto’s toegestuurd te krijgen van mensen die je boek in de etalage van een boekwinkel hebben gespot.
Verhalen op Pootjes werd uitgegeven door uitgeverij AquaZZ, destijds nog een kleine uitgeverij. Het was een hele prettige samenwerking, want het was een hele nieuwe wereld voor mij. AquaZZ werkt onder andere met een printing on demand systeem. Ik hoefde niet veel te investeren, maar slechts een vast aantal eigen boeken af te nemen. Bij Sjef de Kliniek kreeg ik de mogelijkheid om via een nog kleinere uitgeverij heel veel zelf te regelen. De uitgeverij functioneerde als investeerder en hielp mij met de stappen die ondernomen moesten worden. Het praktische werk heb ik allemaal zelf gedaan, zoals het ontwerpen, het regelen van de illustraties, het contact met de drukker, het laten redigeren en de promotie. Sjef de Kliniek is digitaal gedrukt, maar voor Sjef heb ik gekozen om direct duizend boeken te laten drukken. Bij een tweede boek durf je toch meer dan bij een eerste. Mijn netwerk was wat verder uitgebreid en via social media kun je toch ook meer mensen bereiken, daar is in de afgelopen jaren echt wel veel in veranderd. Beide manieren hebben voor – en nadelen en ik ben er dan ook nog niet uit hoe ik dit voor een derde boek zou willen aanpakken. Het zelf uitgeven van een boek is echt veel werk. Dat is niet erg, maar je moet wel rekening houden met de tijdsinvestering. Bovendien heb je natuurlijk een startkapitaal(tje) nodig.
Hoe heb je je illustrator gevonden?
Dat is een leuk verhaal. Ik kende Dorien Renée oppervlakkig van de dierenambulance. 
Dorien heeft vroeger zelf in een dierenartsenpraktijk gewerkt. Heel toevallig, in hetzelfde dorp waar ik woonde en werkte in een andere dierenkliniek. We hadden nog wel eens contact via Facebook en daar zag ik ook dat ze echt prachtig kan tekenen. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en haar benaderd. Er stond nog geen enkele afspraak op papier, in goed vertrouwen stuurde ik het manuscript en met hetzelfde goede vertrouwen schetste Dorien een eerste Sjef de Kliniek. “Vind je het wat?” vroeg ze mij. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ze tekende precies Sjef zoals hij moet zijn. De tekeningen laten mijn woorden tot leven komen. Door haar achtergrond begreep Dorien ook precies wat ik bedoelde. Het heeft zo moeten zijn!
Hoe pak je de promotie aan van het boek?
Promotie van een boek is heel lastig, maar zo ontzettend nodig als je het wil verkopen. Sjef de Kliniek is alleen verkrijgbaar via enkele lokale verkooppunten en bij Bol. Ik heb een Facebook en Instagram account onder mijn auteursnaam (Miss Moss) die ik gebruik voor promotie.
Verder lees ik af en toe voor op basisscholen. De kinderen krijgen dan een (digitale) brief van Sjef om aan hun ouders te laten lezen. Dat ligt nu, door de maatregelen die de overheid voor Covid19 heeft moeten nemen, even stil.
Het maakt me heel trots dat Sjef de Kliniek sinds kort ook in de bibliotheek te lezen is. Dat zijn ook dingen die je zelf moet regelen als je een boek in eigen beheer uitgeeft. Ik heb helaas geen tijd om het land door te gaan om boekhandels te bezoeken. Het is immers een uit de hand gelopen hobby en niet mijn werk. Misschien heeft iemand nog tips voor me?
Heb je ambities op het gebied van het schrijven?
Ik hoef niet beroemd te worden. Maar ja, Sjef wil dat wel heeft hij mij verteld, dus daar zal ik hem bij helpen. Ik geloof in Sjef de Kliniek en ik zie dat de kinderen smullen van zijn verhalen, daar doe je het voor. Ik zou nog heel graag een tweede deel van Verhalen op Pootjes uitgeven én een tweede deel van Sjef de Kliniek. Voor beide boeken ben ik al rustig aan het schrijven en zolang ik dierenarts ben, kan ik dit blijven doen.
Dank je wel Moss, dat je je bijzondere verhaal met ons hebt willen delen!
2 Comments