H@ck: de kolonie
Holden en Prissy Winters leven in een wereld waarin het voortbestaan van de planeet op de eerste plaats staat. Technologie heeft een ideale maatschappij mogelijk gemaakt. Iedere burger draagt een ...
Holden en Prissy Winters leven in een wereld waarin het voortbestaan van de planeet op de eerste plaats staat. Technologie heeft een ideale maatschappij mogelijk gemaakt. Iedere burger draagt een ID-brace die als een soort persoonlijke coach alle levensfuncties in de gaten houdt. Iedereen is gelijk en armoede, oorlog of criminaliteit is nagenoeg uitgebannen. Natuurlijk blijkt het leven in de stad Paradise een utopie, mensen zijn over het algemeen niet zo volgzaam. Zowel Holden als Prissy ontdekken onafhankelijk van elkaar dat alle burgers gemanipuleerd worden, de vraag is echter door wie. Daar verschillen broer en zus over van mening waardoor zij in hun oplossingsstrategie lijnrecht tegenover elkaar komen te staan…
Net als in het eerste deel, Het instituut, loopt de lezer steeds een stapje voor op de hoofdpersonen. Door de om en om perspectiefwissels tussen Holden en Prissy weet de lezer dat ze allebei niet beschikken over alle informatie en dat aan beide oplossingen gevaren kleven. Broer en zus maken een duidelijke ontwikkeling door in dit tweede deel. Apart van elkaar doen ze belangrijke ontdekkingen en alleen door zelf alle punten met elkaar te verbinden zullen ze in staat zijn elkaar terug te vinden.
“Misschien had ik toch beter op moeten letten tijdens de module ingewikkelde emoties en gedachten, want het is me een raadsel waarom ze kwaad op me is”.
De kolonie is, na Het instituut pas mijn eerste kennismaking met Mirjam Mous. Zodra ze kon lezen wist ze dat ze wilde schrijven. En schrijven dat doet ze, al meer dan twintig jaar schrijft ze boeken voor kinderen van alle leeftijden over allerlei onderwerpen in verschillende genres. Deze ervaring is aan alles af te lezen, van haar gemakkelijke vlotte manier van schrijven, haar plots tot het neerzetten van geloofwaardige personages. Het tweeluik H@ck getuigt van zowel humor als een (maatschappij)kritische houding. In deze boeken zitten genoeg onderwerpen waar bijvoorbeeld op school of tussen kinderen onderling nog lang over gediscussieerd kan worden.
“Twitter? Het komt me vaag bekend voor. Het afvoerputje van de samenleving in 280 tekens”.
De kolonie is niet alleen spannend en onderhoudend leesvoer, maar laat onze kinderen ook zien dat het belangrijk is om te allen tijde zelf te blijven nadenken en informatie altijd te blijven controleren op het waarheidsgehalte.
