Meerminnen verdrinken niet
De Rotterdamse Janna Meerman wordt na de dood van haar ouders naar haar oom Wolfert gestuurd. Hij is de broer van haar moeder en woont nog steeds in Bruinisse waar hij leeft van de ...
De Rotterdamse Janna Meerman wordt na de dood van haar ouders naar haar oom Wolfert gestuurd. Hij is de broer van haar moeder en woont nog steeds in Bruinisse waar hij leeft van de mosselvisserij. Het leven is daar voor Janna heel anders dan ze gewend was en ze moet haar draai zien te vinden tussen mensen die haar niet als ‘eigen’ beschouwen. Gelukkig klikt het met buurjongen Dies en ook het contact met haar oom en opa voelt al snel vertrouwd. Alleen met haar tante – die ze ook heel lang als zodanig aanspreekt – wil het maar niet lukken om contact te krijgen. Janna droomt vaak dat ze een zeemeermin is en sinds ze bij haar oom en tante woont worden deze dromen steeds intenser. Ze verontrusten Janna, maar ze weet niet wat ze er mee aan moet. Wanneer na een snikhete zomer dan eindelijk de wolken komen opzetten is iedereen opgelucht. Totdat de wolken steeds donkerder worden en de wind aanwakkert tot een storm die niet meer op lijkt te houden.
‘En Janna wist het. Nog vóórdat er ook maar een zweem van wind was. Daar, in de verte, neigde de horizon naar diepblauw. Precies de kleur van haar moeders ogen toen ze naar het gesticht moest. Het was onmiskenbaar. De kleur van de storm’.
Onderwerp in Meerminnen verdrinken niet is de bijna vergeten stormramp van 1911. Het is de grootste ramp die Zeeland heeft getroffen vóór de watersnoodramp in 1953. Bruinisse was niet het enige dorp op Schouwen-Duiveland dat werd geraakt door de storm, maar wel verreweg het hardst. In die tijd had Bruinisse (Bru, zoals het dorp door zijn inwoners wordt genoemd) de grootste mosselvissersvloot van Nederland. De oom van Janna en zijn buurman, de vader van Dies leven van het mosselvissen. Het is zwaar lichamelijk werk en ze zijn soms dagen achtereen van huis om als eerste in Antwerpen aan te komen om hun mossels te kunnen verkopen. Janna beleeft een spannende tocht wanneer ze als verstekeling meevaart op zo’n trip. Niet gepast, een vrouw op de schuit, maar daar heeft Janna maling aan. Ze is stoer, slim en volgt haar hart zonder tegendraads of heel eigengereid te zijn. De Brüenaars zijn stugge mensen, maar toch weten ze je in te pakken en zorgen ze voor een lach en uiteindelijk een traan op je gezicht.
Het boek bestaat uit meerdere delen en verhaalt vanuit het perspectief van Janna in de derde persoon. Samen met haar leer je het dorp kennen, de mensen die er wonen en hoe het is om een mosselvissersbestaan te leiden. Hoogtepunt is de stormramp waar langzaam naartoe wordt geschreven waarbij de spanning steeds verder wordt opgevoerd.
‘De dam die de haven afsloot, die de haven veilig maakte, was verdwenen. Ook de kettingen en ankers, waaraan de schuiten waren vastgelegd, waren verdwenen. En toen sloegen ze los. Een voor een raakten de schepen los’.
Meerminnen verdrinken niet is een intens boek voor lezers vanaf een jaar of 12, waarbij historische gebeurtenissen verweven worden met een krachtig verhaal. Doorheen het verhaal lopen ook zware thema’s als rouw, kinderloosheid, doorzettingsvermogen en verbondenheid. Van de cover tot de laatste zin, alles aan dit verhaal is mooi en krachtig. De ramp van 1911 mag dan de vergeten ramp worden genoemd, na het lezen van dit boek zal het voor altijd in het geheugen van de lezer gegrift staan.
