Elle McNicoll is een Schotse schrijfster die in Londen woont. Ze studeerde creatief schrijven en werkte onder andere als blogger en boekverkoopster. Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven. Dus ging ze dit zelf maar doen. Een soort vonk is haar debuut. En wat voor een!
Misschien eerst even een kleine uitleg over neurotypisch en neurodiversiteit. Neurotypisch wilt zeggen ‘ normaal’: een individu dat denkt, waarneemt en zich gedraagt op een manier die door de algemene bevolking als ‘normaal’ wordt beschouwd. Bij neurodiversiteit is het idee dat ontwikkelingsverschillen (zoals autisme, ADHD, dyslexie en leerstoornissen), geen stoornissen zijn die moeten worden genezen, maar juist verschillen die moeten worden gerespecteerd. Ze zien autisme ( wat de hoofdpersoon in dit boek heeft) niet als stoornis maar als iets wat een onderdeel van de hersenen is, dat het een bron kan zijn van vermogen en trots en dus ook gezien kan worden als pluspunt.
Addie is een jong meisje wat opgroeit in een gezin met nog twee zussen. Tijdens een schoolproject komt ze er achter dat in het dorp waar ze in woont vroeger heksen werden vervolgd én gedood. Dit omdat ze anders waren. Ze vindt het zo onrechtvaardig dat ze een monument wilt oprichten. Maar het dorp ( met name het gemeente bestuur) zit niet te wachten om herinnerd te worden aan dit stukje historie. Addie laat het er niet bij zitten en gaat actie voeren. Ze voelt zich namelijk verwant aan deze heksen omdat ze net als de heksen van vroeger raar wordt aangekeken door mensen die haar anders vinden… .
Er verschijnen de laatste tijd steeds meer boeken waarbij onder andere autisme of andere ‘hoofdzaken’ een rol spelen. Maar doordat de auteur zelf neurodivers is weet zij als geen ander de zaken te benoemen en te beschrijven. Als ervaringsdeskundige kan je als geen ander die emoties weergeven. De angst, de onzekerheid en het overleven want hoe hard wordt Addie soms geconfronteerd met de vooroordelen en onkunde van de (volwassen) mensen om haar heen. Zelfs haar docent heeft geen idee en doet ook geen moeite om Addie te helpen. Gelukkig heeft Addie steun van haar zus Keedie, die inmiddels aan de universiteit ook knokt om zich staande te houden. Beiden zussen hebben autisme en hierdoor hebben ze geen woorden nodig om elkaar te verstaan.
Toen ik het boek voorbij zag komen en las dat het over de heksen ging wilde ik het graag lezen. Ik had toen nog niet de informatie over de auteur en wat er zo anders was aan Addie. Omdat ik zelf in de familie te maken heb met autisme kwam dit boek bij mij binnen. Ik was volledig ontroerd, wat kan deze auteur goed verwoorden hoe het voelt, hoe het is om te overleven in een maatschappij die niets van autisme lijkt te snappen/begrijpen of wilt begrijpen. Maar ook hoe prikkels binnen komen, wat overprikkeling is en hoe dit wordt beleefd. Hoe iets eenvoudigs als een knuffel al ‘verkeerd’kan binnen komen maar ook hoe je in een (autistische ) burnout kan raken. Een verhaal over anders zijn maar zeker ook over anders mogen zijn. Het autisme wordt benoemt als een onderdeel van Addie’s hersenen, iets wat haar maakt zoals ze is. En dat is een bijzonder mooi, strijdlustig meisje.
Het verhaal zelf is prettig geschreven. De ontroering, herkenning (bij mij dan) en de pijn die af en toe van de pagina’s afrolt heeft mij een traan doen wegpinken. Daarnaast zit er ook humor in en wordt je als lezer zelf ook boos en rol je af en toe met je ogen vanwege de reacties die Addie krijgt van zogenaamde volwassen mensen die zich totaal niet volwassen gedragen en in hun onwetendheid zo fout bezig zijn. Kortom een bolwerk van emoties, bij de personages maar zeker ook bij de lezer.
Voor mij was dit het mooiste boek wat ik in 2020 heb mogen lezen. Ik wil het aan iedereen aanraden. Deze titel zou ook in elke schoolbibliotheek moeten staan. Het geeft zo’n goed beeld over autisme maar daarnaast is het gewoon een heel mooi verhaal met een stukje geschiedenis over echte heksen die vervolgd werden en een stoere meid. Het leest lekker weg in een lekker leestempo en doordat ik als lezer mij zo betrokken voelde las ik het boek in één zucht uit.
