Helen Docherty was als kind al vastbesloten om te gaan schrijven. Ze studeerde Frans en Spaans en volgde een opleiding tot lerares middelbare school én een opleiding in film en televisie. In 2008 trouwde ze met illustrator Thomas Docherty, waarmee ze inmiddels samen een aantal prentenboeken heeft gemaakt.
Op een dag komt een meisje in de grote stad. Ze is op zoek naar vriendjes om mee te spelen maar ziet alleen maar dat iedereen op een schermpje tuurt. Ze voelde zich erg alleen maar werd ook steeds meer nieuwsgierig naar die schermpjes. Wat zou daar zo bijzonder aan zijn? Als ze een schermpje ziet liggen pakt ze het op, ruikt eraan en proeft eraan. Ze vond het eigenlijk wel lekker. Ze wilde eigenlijk nog een schermpje, en nog één, en nog één. Ze pikt overal schermpjes mee. De anderen worden erg boos op haar want zij is een schermdiefje. Het schermdiefje is best verdrietig en dan ontmoet ze een spelend jongetje Max.
De personages in dit boek zijn allemaal dieren waarbij het meisje, het schermdiefje, een fantasiediertje is met een slurfje en lange oren. Ze ziet er lief en aandoenlijk uit. Ze raakt, als zovele, in de ban van schermpjes… Een stukje herkenning ( misschien) en op een leuke manier kan je na het lezen in gesprek gaan over schermtijd. Een boek over ‘verslaving’ zou je kunnen zeggen maar ook over dat vriendschap en samen spelen heel belangrijk is.
Leuke illustraties, waarop heel veel te zien is, in vrolijke kleuren. De dieren worden als mensen neergezet en leven in een mensenstad compleet met winkels, bibliotheek en bioscoop. Doordat ze zich in deze setting bevinden, kan het verhaal goed worden verteld in een herkenbare omgeving. Hoe klein ook elk kind zal wel iemand kennen die veelvuldig op zijn telefoon of tablet zit. Dit is ook wel een beetje de tijdsgeest maar je kan niet vroeg genoeg beginnen met bewustwording en in de gaten houden dat er meer is dan een schermpje.
Een leuk, grappig en leerzaam verhaal.
