Liet Kombrink is naast moeder en oma een creatief persoon die altijd bezig is. Het schrijven van dit bijzondere prentenboek is gebaseerd op haar eigen ervaringen. Toen twee zusjes onverwacht kort na elkaar overleden bracht dit uiteraard veel emoties met zich mee en later realiseerde ze zich dat zij haar vier zoons onvoldoende aandacht had kunnen geven in hun emotionele verwerking. Het vinden van de juiste woorden is moeilijk in zo’n situatie en hoe graag had zij toen dit verhaal willen hebben om het gesprek aan te gaan. Dit was dus het idee om het verhaal van opa Daantje te schrijven. Een verhaal wat de drempel kan verlagen om over de dood in gesprek te gaan met je kind.
In het boek vindt Moos, een kleine muis, opa Daantje in het bos. Opa Daantje ligt heel stil op de grond, ziet er vreemd uit en zegt niets tegen Moos. Wijze uil Willem zegt dat opa Daantje dood is. Moos heeft nu wel honderd vragen: Wat is dood? Hoe lang duurt dat? Wat moeten we nu met opa Daantje doen?
Voor mij ligt een mooi vormgegeven prentenboek. Eigenlijk meer een vertelboek want naast de mooie en warme illustraties van Susanne Kolster is er redelijk veel tekst. Het is daarom aan te raden het als volwassene eerst zelf even door te nemen om vooral bij erg jonge kinderen zelf te bekijken of het kind het niet beter in kortere stukjes kan luisteren. Soms is de concentratieboog niet zo groot en het verhaal is niet in hoofdstukken verdeeld. Door dit zelf eerst even te scannen weet je wat je in het verhaal kunt verwachten. Dat is prettig omdat je zelf wel heel goed in kan schatten wat je kind aan kan.
Het is een verhaal over wat er gebeurt na het overlijden van een dierbare naaste. Over het regelen van een begrafenis, de ceremonie zelf en het verdriet wat je mag hebben maar ook de fijne gevoelens als je terug denkt aan de mooie momenten samen. Het wordt eenvoudig verwoord zodat het voor kleinere kinderen begrijpelijk is. Door te kiezen voor een setting van dieren in het bos bewaar je een kleine afstand met de werkelijkheid wat het verhaal makkelijker maakt om samen te lezen. Maar door deze dieren neer te zetten in het verhaal met menselijke trekjes maakt dat het verhaal herkenbaar is voor jong en oud.
Op een goede wijze komt alles voorbij wat er na het overlijden gebeurt. De auteur gaat niets uit de weg en weet de lezer te ontroeren maar laat genoeg ruimte vrij voor eigen invulling om met je kind in gesprek te gaan als het daar behoefte aan zou hebben. Er komen steeds meer boeken op de markt over rouwverwerking voor allerlei leeftijden. Iets wat ik zeer toe kan juichen. Dit verhaal is een prima aanvulling hierop.
