Joke Lemoine is de auteur en illustrator van “Door mijn ogen”. Het is opgedragen aan Karlien en Raf die zich iedere dag met passie inzetten voor de blindengeleidehondenschool in Genk (België). Een deel van de opbrengst gaat ook naar deze blindengeleidehondenschool. Het boek geeft uitleg over retinitis pigmentosa en heeft niet alleen als doel te vertellen wat deze aandoening precies inhoudt maar ook dat de lezer (jong of oud) meer vertrouwd raakt met slechtzienden of blinde mensen. Daarnaast leer je ook hoe je om moet gaan met een blindengeleidehond.
Het verhaal gaat over Tim en zijn hond Mowgli. Tim is geboren met een oogziekte die met een moeilijke naam retinitis pigmentosa wordt genoemd. Dit houdt in dat hij niet goed kan zien. Hij ziet alleen wat er dichtbij in zijn eigen gezichtsveld is. Alles daarom niet. Het is net of hij in een kleine koker kijkt. En als hij dan kijkt moet er wel voldoende licht zijn anders is alles wat hij ziet nog erg troebel ook. Door zijn slechte zicht kan hij niet goed gevaar inschatten en kan hij veel dingen niet (alleen) doen. Dingen die andere kinderen wel kunnen zoals bijvoorbeeld fietsen.
Tim wil echter niets liever dan gewone dingen doen, net als zijn zusje. Hij vindt eigenlijk dat hij dat best kan en gaat op pad. Gelukkig houdt zijn blindengeleidehond Mowgli hem altijd in de gaten en kan hij Tim helpen als het echt niet gaat.
Wat een mooi en duidelijk boek is dit geworden. Warme illustraties en zo fijn getekend. Ze spreken heel erg aan. Zowel bij de jongste en de wat oudere lezers. Bij de eerste blik op Tim sloot ik hem al in mijn hart, hij sprong bijna van het papier. Toen ik de tekst las, voelde ik nog meer met hem mee.
In een korte en duidelijke bewoording krijg je niet alleen uitleg over de ziekte maar weet de auteur ook de emoties van kleine Tim heel goed te vangen. Om daarna te laten landen bij de lezer. Tim is immers op de eerste plaats gewoon een kind, die dingen wil doen die alle kinderen willen. Maar wat voor een ander kind heel gewoon is (bijvoorbeeld fietsen), is voor Tim niet zo gewoon. Daar sta je vaak niet bij stil maar ga je na het lezen van dit verhaal zeker wel doen. Vaak nemen mensen alles maar voor lief maar als je door, bijvoorbeeld je ziekte, de gewone dingen niet zomaar kunt, blijkt dat dat niet zo is. Daar heb je dan hulp bij nodig. Gelukkig heeft Tim veel steun aan zijn hond Mogwli.
Dit blijkt al uit het verhaal maar aan het einde staat (na korte en duidelijke uitleg over retinitis pigmentosa) ook nog het een en ander over blindengeleidehonden. Dat ze bijvoorbeeld hard aan het werk zijn voor hun baasje en dat je ze dan niet moet storen. Hoe schattig ze er ook uit zien, je moet niet tegen ze praten of de honden gaan aaien of proberen te helpen. Iets wat veel mensen niet weten of niet bij stil staan. De belangrijkste tip is denk ik dat je in plaats van de hond te benaderen zijn baasje aanspreekt.
Een hartverwarmend verhaal over een belangrijk onderwerp
