S. E. Durrant ging naar de kunstacademie en gaf kunstles aan kinderen. Naast het verkopen van schilderijen en lesgeven heeft ze ook altijd geschreven. In 2016 verscheen haar mooie jeugdboek stukjes hemelsblauw een heel mooi verhaal voor jong en oud. Ze woont in Brighton, een kustplaats in Engeland wat tevens het decor is voor haar nieuwste boek Het verloren meisje.
Iris heeft een fijne band met haar grootmoeder Mimi. Mimi is geen standaard oma maar een vrouw waarbij niets te gek is, ze heeft energie voor tien, danst gewoon middenin de keuken en zwemt in zee, zelfs op een koude dag. Als de ouders van Iris het huis gaan verbouwen, gaat Iris bij haar grootmoeder logeren, wat ze helemaal niet erg vindt. Maar al snel merkt ze dat er iets mis is met haar grootmoeder. Dit durft ze niet aan haar ouders te vertellen, bang voor wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Ondertussen vindt ze ook een foto van een meisje, Coral, ze lijkt op Coral maar haar oma kan haar niet vertellen hoe dat nu precies zat met Coral. Oma weet slechts wat stukjes van een verhaal. Het is immers al zolang geleden dat ze dit meisje verloren hadden, zegt ze. Iris gaat op onderzoek uit want ze is toch wel heel nieuwsgierig.
Een mooie hardcover met schitterende cover van Rob Biddulphis. Het verhaal is minstens zo mooi. De auteur heeft mij meegenomen naar Brighton en de gedachtenspinsels in het hoofd van een oma en haar kleindochter. Een familie mysterie waarbij alle losse stukjes in elkaar worden geregen. De toevalligheden waar Iris tegen aanloopt maar die toch misschien niet zo toevallig zijn. Elk woord en regel lijken afgewogen, maar passen zo vlot in elkaar dat het boek in een razend tempo gelezen wordt. De emoties zijn zo mooi weergegeven dat je als lezer zelf soms ontroerd bent en je blijft doorlezen.
Kortom weer een juweeltje uit de pen van S.E. Durrant waar je niet teveel over moet vertellen. Je moet dit boek gewoon gaan lezen, zodat je zelf gepakt kunt worden door dit verhaal!
