Coen de Kort is grafisch ontwerper, illustrator en schrijver van jeugdboeken. Al eerder las ik van hem “Mijn held, de huurmoordenaar “ en werd gepakt door zijn directe en vlotte vertelstijl. Terugkerende thema’s in zijn werk zijn geweld, misdaad, criminaliteit maar ook vriendschap en vertrouwen. “Meisjes en messen “ is zijn vijfde YA boek.
Tijn is de hoofdrolspeler in dit verhaal. Een gewone, misschien wat saaie, jongen die na een niet zo’n leuke zomervakantie weer start aan een nieuw schooljaar. Als hij de deur uitstapt is daar een eerste ontmoeting met Sky. Sky is zijn nieuwe buurmeisje. Ze is een bijzondere verschijning die al snel de aandacht trekt in de klas, met name van de andere jongens. Tijn zegt tegen zichzelf niet verliefd te worden op Sky want hij maakt toch geen kans. Ze worden vrienden en ze trekken veel met elkaar op. Dit zou een saai, kabbelend verhaal kunnen worden, op het lijf geschreven van Tijn, ware het niet dat er een paar hangjongeren (die ook nog drugs dealen) en een terminaal ziek familielid het verhaal boeiender weten te maken.
Als lezer wordt je meegenomen in de gedachtewereld van Tijn. Het verhaal is vanuit zijn perspectief geschreven. Ik denk dat het de auteur goed gelukt is dit ook in de stijl van een puberjongen neer te zetten. Zijn emoties en reacties zijn mijns inziens wel typerend voor die leeftijd. Door te kiezen voor één perspectief gaan niet alle personages de diepte in en ook bepaalde thema’s worden wat minder belicht. Zo leren we Tijn dus redelijk goed kennen en snap je snel zijn acties maar blijft Sky een beetje achter. Gaandeweg het verhaal komt er ook wel meer info over haar en haar situatie. Zeker noodzakelijk voor het verhaal.
De auteur heeft heel verschillende thema’s weten te verbinden tot één verhaal. Door een ziek familielid en het daarbij behorende rouwproces krijgt het verhaal meer emotie en een andere wending al wordt het, naar mijn idee, te summier uitgewerkt. Misschien zelfs tekort gedaan. Maar ja in een vrij dun boek kan je niet alles uitdiepen. Door de criminele hangjongeren geregeld het pad van Tijn en Sky te laten kruizen is er een voorzichtige spanningsopbouw die pas aan het einde echt naar voren komt. De aanloop is wat lang vooral gezien het formaat van het boek maar door de vlotte vertelstijl leest het boek lekker weg.
Ik hoop dat de auteur bij een volgend boek de uitdaging aangaat de verschillende lijnen meer uit te diepen en de opbouw naar een eventuele ontknoping nog pakkender maakt. Zijn vertelstijl is een dikker boek waard!
