Denise leest: Bloed en Beenderen van Tomi Adeyemi

Hey allemaal! Een paar weken terug kreeg ik van uitgeverij HarperCollins een recensie-exemplaar van Bloed en Beenderen van Tomi Adeyemi toegestuurd 🙂 Sinds ik de beschrijving van het boek gelezen had, was ik al super benieuwd naar het boek en ik verheugde me echt heel erg op het lezen ervan. Meestal lees ik best snel en heb ik een boek als dit binnen zo’n drie dagen wel uit, maar nu heb ik drie weken!!! over het lezen gedaan. Je zou denken dat dit komt omdat ik het boek niet leuk vond, maar nee, ik vond het boek wel leuk. Het is alleen een verhaal dat op de een of andere manier zwaar valt. In deze recensie ga ik proberen om mijn mening over het boek duidelijk te maken. Hopelijk lukt dat want ik ben zelden zo aangetrokken en afgestoten door een boek haha.

Oké, hier komt ‘ie, mijn mening:

Laat ik beginnen met de sfeer van het boek. Bloed en beenderen is een verhaal dat duister, wreed en hard is. Vanaf de eerste pagina beland je in een wereld waar mensen die er op een bepaalde manier uitzien hardhandig onderdrukt, miserabel behandelt, mishandelt, uitgebuit en vermoord worden. Daarbij komen ook nog eens de donkere emoties van allerlei personages: haat, wraakzucht, vergeldingsdrang, woede, frustratie, noem het maar op. Door deze overvloed aan duisternis en wreedheid vond ik het erg moeilijk om het boek ontspannen te blijven lezen. Nu is het niet zo dat ik niet eerder boeken heb gelezen waarin de wereld zo donker was, maar op de een of andere manier is Tomi’s schrijfstijl ook zwaarmoedig en traag waardoor ik het boek echt af en toe even weg moest leggen en wat anders moest lezen om niet helemaal gedeprimeerd te raken. En toch … toch vond ik het verhaal erg mooi.

Waarom ik het mooi vond, heeft veel te maken met hoofdpersonage Zélie. Ze is een van de Maji, een minderheid die het vermogen heeft om magie te gebruiken en gekenmerkt worden door hun donkere huid en witte haar. De Maji worden al jarenlang onderdrukt door de wrede koning Saran die zo goed als alle volwassen Maji tijdens de Zuivering uitgemoord heeft en hun kinderen daarna als slaven en uitschot behandelt. Door Zélie’s afkomst wordt ze al jaren wreed behandelt en beschimpt en heeft ze al vele tragedies mee moeten maken, waaronder de moord op haar moeder. Hierdoor is ze een hard personage. Ze zit vol haat, woede en wraak gevoelens en wil alles doen om de onrechtvaardigheid te beëindigen. Tegelijkertijd heeft ze ook een erg domme en impulsieve kant, die haar meermaals nodeloos in de problemen brengt. Zélie wordt zo menselijk en realistisch neergezet dat je niet anders kunt dan met haar meeleven en haar af en toe een schop onder de kont te willen geven.

De andere twee hoofdpersonages boeiden me wat minder. Aan de ene kant heb je Inan. De kroonprins van Orïsha. Hij is door zijn vader zo mishandelt en getraind dat hij net zo wreed en gevoelloos is geworden. Hij is meedogenloos in zijn jacht op en veroordeling van de Maji. Wanneer hij denkt dat Zélie zijn zusje Amari heeft ontvoerd en een perkamentrol die de magie terug kan brengen in de wereld heeft gestolen, bijt hij zich vast in de jacht op haar en vindt hij geen enkele straf mild genoeg voor haar. Tijdens deze klopjacht ontdekt hij echter dat hij zelf ook over onvermoede krachten beschikt. Krachten die hij vreest en haat en waarvoor hij Zélie de schuld geeft. In het begin wordt hij als een perfecte slechterik neergezet. Maar later aan krijgt hij wat verlossende eigenschappen en zie je zijn zwakke kant. Zijn twijfels, angsten en onzekerheden. Op zich was dit goed neergezet, maar toen kwam de romantiek om de hoek … En daar haakte ik af. Voor mij was het totaal ongeloofwaardig dat twee personages die elkaar zo haten zich ineens over die gevoelens heen zetten zonder aanwijsbare reden. Vooral het feit dat Inan Zélies dorp heeft platgebrand en dat zijn vader verantwoordelijk was voor de moord op Zélie’s moeder lijkt me reden genoeg voor een onoverbrugbare kloof tussen deze twee personages. Voeg daar de meedogenloze jacht van Inan op Zélie aan toe, waarbij hij haar meermaals probeert te vermoorden. Nee, dan wil het er bij mij niet in dat ze zomaar ineens voor elkaar vallen. Vanaf dat moment vond ik het personage Inan steeds ongeloofwaardiger worden. Zijn gevoelens en gedachten veranderen zo vaak dat ik er een mentale whiplash van kreeg en me begon te ergeren aan de stukjes die vanuit zijn perspectief geschreven zijn.

Ook het personage Amari vond ik minder. Amari is Inans kleine zusje. Opgevoed om de perfecte prinses te zijn. Ze is onzeker, bang voor zo’n beetje alles, bij tijd en wijle ergerlijk dom en naar mijn mening nogal nietszeggend. In het begin wordt ze als een hulpeloos prinsesje neergezet, maar later word je verteld dat ze een uitstekend zwaardvechtster is die net als haar broer door haar vader is onderwezen en zijn wreedheden heeft moeten ondergaan. Bovendien was ze kennelijk als klein kind een rebel die het hele paleis op z’n kop zette … Die twee uitersten in karakter lagen wat mij betreft nogal ongeloofwaardig ver uit elkaar. Alsof Doornroosje en Xena in één persoon gepropt zijn … Zie je het al voor je?

De verscheidene bijpersonages, waaronder Zélie’s broer Tzain vond ik wel weer erg goed neergezet. Vooral Tzain werd een van mijn favoriete personages.

Over de wereldbouw ben ik ook wat ambivalent. Aan de ene kant weet Tomi een prachtig, gedetailleerde wereld neer te zetten waarin duidelijk is nagedacht over politiek, economie, cultuur en geschiedenis. Nergens had ik het gevoel dat ik iets miste qua informatie of dat bepaalde dingen onduidelijk waren. Maar de manier waarop al de informatie over de wereld op je afkomt als lezer was iets teveel van het goede. Op meerdere plekken in het boek vertraagd de vaart enorm door allerlei uitleggerige stukjes. Soms is die uitleg zo lang dat het echt een infodump werd en ik mezelf erop betrapte dat ik de tekst skimde in plaats van echt las. Daar komt ook nog eens bij dat de namen van dieren en landen wel erg … hoe zeg ik dit netjes … fantasieloos waren: zo hebben we een cheetanaire, een leopanaire, een lionaire, een pante(je raadt het al)naire. En omdat deze beesten natuurlijk fantasiedieren zijn, zijn ze groot en hebben ze stekels op willekeurige plekken … alsof dat helpt om het meer fantasy te maken … En de namen van de landen zijn al even avontuurlijk, ahum. Nu hoeven niet alle fantasy boeken zwierige namen voor hun steden te hebben als Minas Morgul, Dras Leona of Braavos maar iets fantasierijker dan Spaní en Britaunis mag wel. Kortom de wereld op zich vind ik erg interessant en zeer goed neergezet, maar de manier waarop deze beschreven wordt en de namen die overal aan gegeven zijn vind ik beduidend minder.

De vaart in het verhaal is ook een dingetje. Het verhaal kwam wat mij betreft erg traag op gang, pas rond blz 150 ongeveer zat ik er echt lekker in. Vanaf dat moment werd het wat vlotter en veel spannender, maar zoals hierboven gezegd werd de spanning af en toe gebroken door de vele uitleg of door beschrijving van emoties. Op zich niet erg, maar persoonlijk hou ik van wat vlottere verhalen.

Als laatste wil ik nog de schrijfstijl van Tomi benoemen. Zoals eerder gezegd is deze, in ieder geval naar mijn mening, vrij traag en zwaarmoedig. Toch wist ze me 472 pagina’s geboeid te houden dus slecht is dat zeer zeker niet. Waar Tomi wat mij betreft echt in uitblinkt is het neerzetten van de innerlijke wereld van haar personages. Ze zit ze zo dicht op de huid dat ze levensecht worden en het lijkt alsof ze naast je staan. In het nawoord legt de schrijfster uit dat ze het boek heeft geschreven in een periode waarin ze kwaad en bang was door alle berichten over donkere vrouwen, mannen en kinderen die door de politie zijn doodgeschoten, terwijl ze onschuldig waren, in Amerika. Met haar verhaal hoopt ze mensen bewust te maken en de ogen te openen. Ik denk dat haar persoonlijke gevoelens gezorgd hebben voor de zwaarmoedigheid in haar schrijfstijl maar ook voor de goede ontwikkeling van haar hoofdpersonage. Of ze in haar intentie is geslaagd om bewustzijn op te roepen voor wat er in Amerika gebeurt twijfel ik wel een beetje. Een verhaal dat zich afspeelt in een geheel verzonnen fantasy wereld is misschien niet de beste manier om mensen bewust te maken van problemen en haat in de echte wereld, maar wie weet zie ik dat wel fout en halen mensen de boodschap er wel uit.

Alles bij elkaar genomen, heb ik toch erg genoten van dit verhaal ondanks de dingen die me tegen stonden. Het is een prachtig fantasy verhaal dat zich afspeelt in een duistere, wrede wereld met een hoofdpersonage dat onder je huid kruipt en je niet los zal laten. Als je houdt van dystopische werelden en fantasy is dit het perfecte boek voor jou. Heb je liever een lichter fantasyverhaal met een happy end en een vlotte schrijfstijl dan ga je deze waarschijnlijk niet echt leuk vinden, maar hé variatie van spijs doet eten (of in dit geval lezen) 😉