Drägan Duma: Het zwarte kristal
Hey boekenwurmen! Het zal jullie ongetwijfeld niet ontgaan zijn dat ik helemaal gek was op de eerste twee delen van Patty van Delfts Drägan Duma trilogie. Ik kon dan ook niet wachten om het ...
Hey boekenwurmen! Het zal jullie ongetwijfeld niet ontgaan zijn dat ik helemaal gek was op de eerste twee delen van Patty van Delfts Drägan Duma trilogie. Ik kon dan ook niet wachten om het afsluitende deel te lezen en te zien hoe de avonturen van Jill en haar vrienden zouden eindigen. Altijd als er een einde komt aan een serie die ik erg leuk vind, overvalt me een melancholisch gevoel. Een gevoel van geen afscheid willen nemen, hoewel dat natuurlijk onoverkomelijk is aangezien series nu eenmaal eindigen. Bij dit laatste boek in de trilogie had ik daar ook echt last van. Ik had nog wel veel meer tijd in deze verhaalwereld willen spenderen! Maar, helaas, Het zwarte kristal is toch echt het einde en dus moet ik afscheid nemen. En dat doe ik met een recensie over dit laatste boek 🙂 Voor degenen die spoilers haten, lees niet verder want ik ga in op dingen die in de voorgaande boeken zijn gebeurd!!!
Wat vond ik van het einde?
Het zal niet echt als een verrassing komen dat ik ook dit laatste deel in de serie prachtig vond. Wat mij betreft is Patty er zonder twijfel in geslaagd om deze serie het einde te geven dat het verdient. Het verhaal begint langzaam met Jill, Skylar, Brodin en Libertalia die in onze wereld zijn om het zwarte kristal te zoeken waaraan Morbiston het lot van de mensen op Drägan Duma heeft verbonden. Hun tocht is zwaar en stelt hun geduld en liefde ernstig op de proef, vooral omdat Jill geplaagd wordt door alle herinneringen aan wat haar in deze wereld allemaal overkomen is. Bovendien is de zoektocht allesbehalve makkelijk aangezien niet echt weten waar ze het kristal moeten zoeken. En als ze de steen eenmaal vinden, blijkt het in handen krijgen ervan en het vernietigen ook nog eens erg moeilijk.
Eenmaal terug op Drägan Duma beginnen de problemen en de consequenties van de oorlog hun tol te eisen. Veel van de personages die we eerder hebben leren kennen, maken het einde van de oorlog helaas niet mee en anderen worden in het verdriet gestort. Het verhaal is één grote achtbaan aan emoties en ik heb meerdere keren een brok in mijn keel weg moeten slikken. Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Te midden van het verdriet, de wanhoop, en de ontmoediging vinden er ook heugelijke gebeurtenissen plaatsen, worden bepaalde personages herenigd en leert Jill eindelijk wat onvoorwaardelijk vertrouwen en liefde is.
Het tempo in dit boek ligt bewust lager als in de voorgaande delen waardoor de spanning langzaam op gang komt, maar tot een absoluut spetterende climax komt. Het verslaan van de vijand gaat allerminst zonder slag of stoot en wordt daardoor tegelijk spannender en realistischer. Doordat het tempo lager ligt, krijg je als lezer ook voldoende de tijd om helemaal meegezogen te worden in Jills emoties en haar innerlijke worstelingen.
Een van de leukste onderdelen van dit laatste deel vond ik de stukjes die geschreven waren vanuit Moradeth! Heerlijk om de gedachtegang van de oude mopperdraak te kunnen volgen en de wereld door zijn ogen te beleven haha. In boek 1 had hij mijn hart al gestolen en in dit boek ging ik alleen maar meer van hem houden.
Het einde van dit verhaal was prachtig, bitterzoet en paste perfect bij de rest van de trilogie. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik enorm heb genoten van Patty van Delfts Drägan Duma. De serie is spannend, zit vol emoties, heeft een originele wereld, goed neergezette personages (zowel de menselijke als de dierlijke) en leest als een trein <3 Mocht je de serie nog steeds niet gelezen hebben, wacht dan niet langer want de boeken zijn echt steengoed!
