Denise leest: Het hart van de adelaar van Emmelie Arents

Hey lieve boekenwurmen! Het is gewoon alweer december … 2020 zit er alweer bijna op. Gelukkig hebben we nog een aantal weken over om mooie boeken van het afgelopen jaar met jullie te delen! Van uitgeverij Hamley Books kreeg ik een recensie exemplaar van Het hart van de adelaar opgestuurd. Toen ik die cover zag en de achterflap las, was ik meteen geïntrigeerd. En dit mooi vormgegeven boek bleek ook nog eens het debuut te zijn van schrijfster Emmelie Arents wat helemaal tof is want ik ontdek graag nieuwe auteurs. Maar waren die spannende flaptekst en die mooie cover een goede belofte van het verhaal in het boek?

Aan de ene kant wel en aan de andere kant niet helemaal. Het hart van de adelaar is zeker spannend en het verhaal had ook zeker goed uitgewerkte delen zoals het hoofdpersonage, maar de plot rammelde wat voor mij en soms was het net iets te duidelijk dat dit een debuut was.

Laat ik beginnen met hoofdpersonage Joana. Ik vond haar een mooi en goed uitgewerkt personage om te volgen. Vanaf de eerste pagina zit je in haar verhaal en leef je met haar mee. De schrijfster stort haar hoofdpersonage meteen in de ellende en dat zorgt ervoor dat de spanning er gelijk goed in zit. Bovendien vond ik de emoties mooi uitgewerkt en realistisch en kun je goed meegaan in de gedachten van Joana.

De twee mannelijke personages, de prinselijke broers Evan en Marcus, waren voor mij helaas wat minder goed uitgewerkt. In het eerste gedeelte van het verhaal (blz 13 – 291) leer je ze kennen via de gedachten van Joana en via de ontmoetingen en gesprekken die zij met hen allebei heeft. Aan de ene kant is dat geen probleem, er zijn genoeg boeken geschreven vanuit een enkel perspectief. Maar die ontmoetingen en gesprekken zorgen er nu niet echt voor dat je de beide mannen erg goed leert kennen dus de gevoelens die tussen de verschillende personages spelen worden hierdoor niet heel uitgebreid uitgewerkt terwijl deze later wel een belangrijke rol moeten spelen in de plot. Aan de andere kant wordt er in deel 2 van het verhaal (blz 295 – 351) ineens wel steeds van perspectief gewisseld tussen allerlei verschillende personages die eerst geen vitale rol leken te spelen waardoor het vreemd is dat in deel 1 niet ook al perspectiefwisselingen zijn om ook de mannelijke hoofdpersonages goed op de kaart te zetten. Ik snap deze keuze als lezer dan ook niet helemaal. Waarom worden er in deel 2, dat bovendien relatief uit zeer weinig bladzijden bestaat in vergelijking met deel 1, wel ineens perspectiefwisselingen toegepast, terwijl deel 1 geheel vanuit Joana verteld wordt? Een van de broers leer je gelukkig wel iets beter kennen dan de ander waardoor je hem en zijn keuzes iets beter begrijpt. Bijpersonage Soren, een oudere mannelijke mentorfiguur, vond ik weer beter uitgewerkt en ik vond het heerlijk om hem en zijn relatie met Joana te volgen.

De worldbuilding vond ik ook een sterk punt van dit verhaal. Het magiesysteem is goed uitgewerkt (hoewel niet heel origineel). In Tuvalon worden sommige mensen geboren met een talent voor bewerkingen. Dit kunnen hartbewerkingen (manipuleren van gevoelens en stemmingen), gedachtenbewerkingen (lezen van gedachten en herinneringen) of lichaamsbewerkingen (beheersen/ manipuleren van het menselijk lichaam) zijn. Elke bewerker heeft maar aanleg voor één van de soorten bewerkingen en kan deze uitvoeren met behulp van een specifieke steensoort die helpt bij het kanaliseren van de magie. Bewerker zijn, is echter levensgevaarlijk want het koninkrijk jaagt op deze mensen en veroordeelt hen ter dood. Maar soms verdwijnen deze mensen ineens …

Ook de verzetsgroep De Adelaars waren interessant en voegden extra spanning aan het verhaal toe. Wie voert deze rebellen aan en waarom? En hoe is het paleis hierbij betrokken? Ik was echt enorm nieuwsgierig hoe dit ging uitpakken en was zeker niet teleurgesteld toen alles onthuld werd.

Waar het verhaal voor mij vooral rammelde was in de plot, spanningsboog en de climax. Het verhaal begint spannend en emotioneel en de wereld wordt mooi neergezet. Ik was gelijk geïntrigeerd en benieuwd. Maar na zo’n 75 à 100 pagina’s begint het verhaal te stagneren. Er gebeurt vrij weinig en we volgen Joana vooral in dagelijkse beslommeringen op het paleis. Soms zijn die beslommeringen wel spannend (als de Adelaars bijvoorbeeld voorbij kwamen) maar meestal had ik zoiets van: en weer door naar wat er toe doet. Omdat het verhaal na het eerste kwart zo voortsleept en er weinig wordt gedaan aan foreshadowing (een schrijverstechniek waarbij auteurs alvast hints en knipogen geven naar belangrijke plotpunten en plottwists die later gaan plaatsvinden) komt een onthulling die ergens in het midden plaatsvind volledig uit de lucht vallen en had dit weinig impact op mij als lezer terwijl het wel een grote impact heeft op hoofdpersonage Joana. Waar het verhaal echter vooral te lijden heeft, is aan het einde bij en na de climax. Vlak voor deel 2 begint, vindt de grote climax plaats maar deze is zo gehaast (en helaas ook ietwat voorspelbaar) dat het weinig indruk op me maakte. Als deel 2 dan ook nog eens ineens vanuit vier verschillende personages wordt verteld en de opgeworpen obstakels bijna als sneeuw voor de zon verdwijnen (één personage ontsnapt bijvoorbeeld binnen 2 pagina’s zonder moeite uit een zogenaamd zwaarbewaakte gevangenis) dan kakt de spanning al helemaal in en maakt de climax en de ontrafeling ervan weinig indruk. Het is echt jammer dat er voor publicatie niet meer aandacht is geschonken aan het verbeteren van de tweede helft van het boek en dan vooral de climax en resolutie want dan had dit boek echt veel meer indruk kunnen maken. Doordat dit niet gebeurd is, kan ik alleen maar zeggen dat het boek zeker wel vermakelijk is en best goed geschreven is, maar van mij niet meer dan drie sterren krijgt omdat er voor mij net iets teveel rammelde. Ik hoop wel dat Emmelie Arents nog meer boeken zal schrijven en nog verder groeit in haar schrijven want dit was zeker geen slecht debuut en ze weet haar wereld en personage echt goed neer te zetten dus ik ben benieuwd wat we nog meer van haar gaan horen!

Als je houdt van fantasy in de trant van De Selectie serie en The Iron Sisters dan zou ik dit boek zeker een kans geven want deze past helemaal in dat straatje.