Denise leest: Inferno van Julie Kagawa

Hey lieve boekenwurmen! Vandaag komt er helaas alweer een einde aan onze Talon saga buddyread (althans voor mij want Nienke moet nog even wachten tot het luisterboek beschikbaar is). Hebben jullie ook altijd zo’n triest gevoel als een serie waar je van geniet ten einde komt? Ik altijd wel. Ineens moet je afscheid nemen van personages waar je je aan bent gaan hechten en houdt het avontuur op. Maar ondanks dat bitterzoete gevoel heb ik deel vijf van de serie wel met een grote, tevreden glimlach terug in de kast gezet want, man, wat was deze serie een rollercoaster van spanning en avonturen. Bij deze wil ik uitgeverij HarperCollins heel hartelijk bedanken voor het opsturen van een recensie exemplaar van Inferno <3

Ps. er kunnen spoilers in deze recensie staan over de voorgaande delen dus als je de andere boeken nog niet hebt gelezen of niet van spoilers houdt dan kun je deze recensie beter niet lezen.

In het vorige boek zagen we hoe Talon er bijna in slaagde om al haar vijanden te verslaan. De weg leek open te liggen voor de Oudste Draak om de wereldheerschappij te grijpen, maar hoewel de vijand gebroken was, is zij nog niet verslagen en de laatste strijd zal nog plaats moeten vinden. Wie zal uiteindelijk de macht weten te grijpen en de strijd eindelijk weten te beslechten?

In dit laatste deel leren we de personages niet echt meer beter kennen want na vier boeken kent de lezer ze door en door. Wel komt er een iets grotere rol voor de basilisk Mist in dit boek en leveren haar contacten onze helden nieuwe, machtige bondgenoten, die over belangrijke informatie beschikken, op.

Laten we beginnen met Dante, die misschien wel de grootste verrassing oplevert in dit boek. Zijn loyaliteit en meedogenloosheid leken in de voorgaande boeken onwankelbaar en enorm, maar toch is er nog één ding dat hem raakt. Een iemand die hij niet los kan laten, hoe graag hij dat misschien zou willen. Als hij op een belangrijke missie naar het Oosten wordt gestuurd door de Oudste Draak denkt hij dat hij bijna aan de top is beland. Dat zijn vrijheid bijna binnen bereik is, maar een enkele brief verandert zijn leven en zienswijze voorgoed. Vooral als hij erachter komt dat de schrijfster de waarheid vertelde over de Oudste Draak. Hierdoor komt Dante voor de moeilijkste keuze uit zijn leven te staan. Kiest hij voor liefde of kiest hij voor loyaliteit en macht. Wat weegt het zwaarst?

Ember ontwikkelt zich in dit boek niet heel erg meer. Althans niet op een verrassende wijze. De lezer ziet haar alleen verder groeien in haar rol als krijgster en voorvechtster voor de vrijheden en rechten van alle draken en mensen. Ze neemt steeds meer een leidinggevende rol op zich ondanks dat ze zelf niet altijd doorheeft hoe erg anderen tegen haar opkijken en haar als voorbeeld zien. Een van de mooiste momenten in dit boek was wat mij betreft toen Ember een van de meest starre en vastgeroeste leidinggevenden van St. Joris aan het denken zette en de ogen opende. Dit moment illustreerde echt hoe erg Ember vanaf het begin tot nu gegroeid is en is gaan geloven in de wereld zoals zij die graag zou willen zien.

Riley maakt in dit boek nog wel een ontwikkeling door. In de voorgaande delen geloofde hij nog heilig dat draken geen menselijke gevoelens konden hebben en lukte het hem niet om te begrijpen wat Ember voor Garret voelt, maar in dit boek leert hij dat het misschien toch mogelijk is voor draken om te voelen. Aan de ene kant vond ik dit erg mooi, maar aan de andere kant voelde de romantische draad die tussen hem en iemand anders ontstond nogal als een troostromance (zo van: oh die twee personages hebben niemand en zouden wel leuk bij elkaar passen dus voila). Op zich niet zoveel mis mee want het komt in de beste boeken voor (hallo Eowin en Faramir <3 ) maar voor het verhaal had het voor mij niet zo heel veel uitgemaakt of Riley nu wel of niet gevoelens kreeg voor iemand.

Garret is nog steeds zijn heerlijke zelf. Loyaal, standvastig, dapper en de kalmte zelf onder hoge druk. Ook hij maakt niet echt meer een ontwikkeling door omdat hij net als Ember eigenlijk al helemaal ontwikkeld was. Wat wel erg leuk was, was dat Tristan in dit boek weer een iets grotere rol speelde en dat je de vriendschap tussen deze twee personages weer mee kon maken. Ik vond Tristan vanaf boek 1 al een ontzettend leuk personage en was echt blij dat hij in dit laatste deel ook weer een rol speelde!

Ook in dit deel is de spanning weer uitermate goed gedoseerd en blijf je ademloos doorlezen. Het begin knalt al meteen van de pagina’s als er een nieuw bijpersonage geïntroduceerd wordt (dat helaas maar een kleine rol speelde). De gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op en de vecht- en sluipscènes zijn prachtig uitgewerkt. Echt ontzettend knap hoe de schrijfster de spanning gedurende de gehele serie zo mooi strak weet te houden.

De romantiek stond in dit deel op een iets lager pitje wat ik eigenlijk wel best vond omdat ik meer geïnteresseerd was in de ontwikkeling van de eindstrijd. Iets wat mij en Nienke wel opviel, was dat de romantiek eigenlijk best tam was. Qua spanning en gebeurtenissen schrijft Kagawa best volwassen en zouden jongere lezers of lezers die niet zo goed tegen enge scènes kunnen nog weleens afgeschrikt kunnen raken. Maar qua romantiek zou deze serie best voor elf à twaalfjarigen kunnen aangezien er naast een kus hier en daar vrij weinig gebeurt. Achteraf gezien had ik in de romantiek ook wel wat meer spektakel willen zien, vooral omdat de romantische draad best een belangrijke rol speelt in de hele serie en soms zelfs de overhand nam in het plot.

Al met al vond ik dit vijfde deel een waardige afsluiter voor de Talon saga! Het was weer weergaloos spannend, vol met actie en gevechten. De epiloog was mooi langzaam en gaf een leuk kijkje in hoe het leven er voor onze helden en hun vrienden uit gaat zien. Nu maar wachten op de volgende serie van Julie Kagawa (die gelukkig niet lang op zich laat wachten!) en proberen niet in een bookhangover te belanden nu er een einde is gekomen aan alle avonturen van Ember, Riley en Garret.