Denise leest: Mus van Kristof Desmet

Hey lieve boekenwurmen! Hier ben ik weer met een nieuwe YA recensie. Een tijdje terug vroeg uitgever Theo van Rijn van uitgeverij LetterRijn me of ik geïnteresseerd was in het lezen van een van zijn YA titels. LetterRijn heeft tot nu toe nog niet zoveel YA uitgegeven, maar ze zijn wel bezig met het uitbreiden van hun YA fonds wat ik een groot applaus waard vind want wat mij betreft mag er veel en veel meer YA uitgegeven worden in Nederland en dan vooral van eigen Hollandse en Vlaamse bodem!!! Mus van Kristof Desmet is een contemporary YA verhaal van Vlaamse bodem met een actueel onderwerp. De ouders van hoofdpersoon Mus zijn namelijk gescheiden en Mus heeft moeite met het vinden van haar draai in haar veranderde wereld. Aangezien steeds meer mensen scheiden en steeds meer kinderen te maken krijgen met uit elkaar vallende gezinnen, samengestelde gezinnen en het omgaan met veranderende gezinsomstandigheden en leefomstandigheden sluit dit boek erg mooi aan bij de huidige tijd. Het boek is daarnaast lekker kort wat veel tieners die minder vaak of minder graag lezen ongetwijfeld ook aan zal spreken. Toch wist dit verhaal mij niet te overtuigen en ik ga proberen jullie uit te leggen wat er voor mij niet helemaal lekker liep aan Mus.

Laat ik beginnen met iets waar ik niet zo vaak aandacht aan besteed: vertelstem. Ieder personage in een boek heeft zijn eigen stem. Een unieke manier van doen en laten en het vertellen van zijn of haar verhaal waardoor de lezer een band krijgt met het personage. Vooral de hoofdpersonages van verhalen hebben een opvallende vertelstem zodat voor de lezer duidelijk is wat voor karakter het personage heeft en hoe hij of zij tegen zijn of haar wereld aan kijkt. Voor mij rammelde de vertelstem van Mus. Ze wordt neergezet als een typische tiener met wat rebelse trekjes, een hoop gevloek en wat populair taalgebruik waar veel Engels in doorschemert, en uniek voor Mus zelf: haar sarcasme, roekeloosheid en ietwat duivelse kant die soms nogal gemeen uit de hoek kan komen. Hoewel Mus dus als een typische tiener wordt neergezet met een paar karaktertrekken die haar wat persoonlijkheid en uniciteit geven, was dit voor mij bij lange na niet genoeg. Het personage kwam voor mij niet echt tot leven. Over het algemeen bleef ze vrij vlak en had ze iedere willekeurige tiener kunnen zijn. Alleen op de momenten dat de lezer een kijkje krijgt in de innerlijke roerselen van Mus begint het personage iets te leven maar deze momenten zijn te sporadisch en te kort om Mus ook echt tot leven te brengen. Bovendien zitten er tegenstrijdigheden in de vertelstem. Het populaire taalgebruik en (wat mij betreft te vele) gevloek wordt namelijk afgewisseld met woorden en uitdrukkingen die geen enkele tiener die ik ken zou gebruiken. Woorden als frigide, fuif, bakkes en uitdrukkingen als ‘boven haar theewater zijn’ (deze heb ik op moeten zoeken want het zei mij echt helemaal niets). Al met al was het taalgebruik een rare mengeling van ouderwetse en populaire uitdrukkingen die voor mij erg ongeloofwaardig overkwam waardoor ik steeds uit het verhaal werd getrokken en moeite had om me in te leven.

De spanning in het boek wordt gecreëerd door de opbouw. In het begin zien we dat er iets helemaal mis is gegaan waardoor Mus voor een tijdje uit huis moet en gaandeweg ontdek je als lezer wat er is voorgevallen waardoor Mus hulp nodig heeft. Ik vond het gebruik van flashback erg goed gedaan maar toch was de spanningsboog te slap voor mij. Er gebeurde het hele verhaal vrij weinig qua actie. De spanning in het boek moet vooral komen van de emoties en de ontwikkelingen op gebied van relaties. Daar is op zich niets mis mee en emotionele spanning kan me bij bepaalde verhalen lang geboeid houden, maar in dit verhaal werkte het voor mij niet. Dit zou kunnen komen doordat ik de connectie met de hoofdpersoon miste, maar het kan ook zijn dat er gewoon te weinig gebeurt om de spanning goed op te bouwen en strak te houden. Want behalve de nieuwe relatie van de moeder van Mus waar Mus fel op tegen is, gebeurt er eigenlijk vrij weinig in het verhaal.

Ook de bijpersonages wisten me niet heel erg te boeien. Doordat het verhaal erg kort is, krijgen de bijpersonages weinig ruimte om zich te ontwikkelen waardoor ze erg tweedimensionaal blijven. Alleen Brix, het broertje van Mus, heeft iets van een persoonlijkheid maar de rest van de personages hebben een of twee karaktertrekjes en verder vrij weinig onderscheidends waardoor ze wat mij betreft nogal nietszeggend waren. Vooral de moeder was ontzettend vlak terwijl dit personage juist met een goede uitwerking erg interessant had kunnen zijn en de spanning prachtig had kunnen versterken. Als ik als lezer meer van de relatie tussen Mus en haar moeder en de innerlijke wereld van de moeder had meegekregen dan was de ontknoping en de vijandigheid en liefde tussen hen misschien ook beter doorgekomen en indrukwekkender geweest.

Ik vind het altijd ontzettend vervelend om een negatieve recensie te schrijven omdat ik weet hoeveel aandacht schrijvers aan hun werk besteden en hoe persoonlijk hun verhalen voor hen zijn, maar toch ontkom je er niet aan om als eerlijke recensent ook je negatieve meningen met anderen te delen. Wie weet vinden andere mensen dit verhaal wel erg tof en weet Mus en haar verhaal hen wel te overtuigen, maar voor mij was het verhaal te vlak, niet spannend genoeg en het hoofdpersonage was voor mij niet realistisch genoeg om overtuigend te zijn.