Denise leest: Nieuwe Maan van Sarah Crossan

Hey lieve boekenwurmen! Een poosje geleden deelde ik een winactie met jullie waarbij je het boek Nieuwe Maan van de Ierse schrijfster Sarah Crossan kon winnen. Om te winnen, wilden we van jullie weten wat jullie van de doodstraf vonden aangezien dit boek over dit onderwerp gaat. Natuurlijk kan ik zelf dan niet achterblijven om mijn mening over dit onderwerp met jullie te delen voor ik begin aan deze recensie. In de eerste klas van de middelbare school kreeg ik bij Nederlands de opdracht om een betoog te schrijven over de doodstraf en waarom deze straf wel of niet zou moeten blijven bestaan. Om mijn betoog goed onderbouwd te kunnen schrijven, heb ik toen uitgebreid onderzoek gedaan. De dingen die ik toen tegenkwam, hebben me met tranen in mijn ogen achter de computer doen schrijven. Want een zeer groot deel van de ter dood veroordeelden blijkt onschuldig in de cel te zitten en pas clementie te krijgen na het vonnis al vertrokken is. Duizenden namen van onschuldigen worden post mortem aan de Books of Innocence toegevoegd als een laatste testament aan het feit dat deze mensen bestaan hebben en onterecht ter dood gebracht zijn. Bovendien kwam ik erachter dat de executies in sommige gevallen ook nog eens gruwelijk fout gaan waardoor mensen op een verschrikkelijke manier lijden voordat zij eindelijk hun laatste adem uitblazen. Sinds mijn onderzoek ben ik dan ook een fel tegenstander van de doodstraf.

(Totaal niet relevant maar ik vind de cover van dit boek echt zo ontzettend mooi!!!)

Het onderwerp van dit boek sprak me dan ook echt aan. Een boek over een jongen die bericht krijgt dat zijn broer in deathrow zit en er probeert achter te komen of zijn broer wel of niet schuldig is aan de misdaad waar hij voor veroordeeld is. De schrijfster slaagt er zeer goed in om je als lezer samen met hoofdpersoon Joe te doen twijfelen aan broer Ed. De ene keer denk je dat hij de misdaad wel heeft begaan en het volgende moment ben je er bijna zeker van dat Ed nooit een moord kan hebben begaan. De relatie tussen de broers vond ik ook echt heel goed neergezet. Op meesterlijke wijze weet de schrijfster een realistische broederrelatie neer te zetten waarbij je duidelijk de liefde maar ook de wrijvingen, de keuzes voor jezelf in plaats van je familie en de ups en downs in de relatie ziet. In veel boeken worden broeder (en zuster)relaties nogal eens geïdealiseerd, maar hier zag je echt duidelijk hoe het leven van alledag tussen gezinsleden in kan komen te staan en hoe onze keuzes ons van familie kunnen vervreemden, maar tegelijkertijd hoe vergevingsgezind we kunnen zijn naar de mensen waar we van kleins af aan onvoorwaardelijk van houden wat ze ook gedaan mogen hebben. De manier waarop de rest van het gezin/ familie reageert op Eds  veroordeling is ook prachtig neergezet en speelt nog verder met de vraag: Wat is onvergeeflijk?

Ondanks de prachtige wijze waarop de onderlinge relaties tot leven worden gebracht in dit boek wist het me toch niet volledig te grijpen. Ik denk dat dit vooral te maken heeft met de stijl waarin het boek is geschreven. Het verhaal wordt in vrije vers verteld en in een rauw, direct taalgebruik waarbij duidelijk blijkt uit wat voor milieu de familie Moon komt. Op de een of andere manier zorgde de vrije vers vorm ervoor dat ik niet volledig in het verhaal gezogen werd. Ik hou van beschrijvingen. Van verhalen die de diepte in duiken. En dat miste ik echt in dit verhaal. De nadruk ligt hier op het absoluut essentiële. Op de woorden die nodig zijn om de situatie te schetsen en niets meer. Het is direct en strak ingelijst, geen uitweidingen, geen zijwegen. Ik merkte echt dat ik dit miste. Ik lees liever een verhaal waar ik volledig in opgezogen wordt, waarbij ik alles moeiteloos voor me zie, en dat had ik hier dus niet. Het verhaal bleef voor mij teveel op de oppervlakte en ik kreeg ondanks het heftige onderwerp en de mooie wijze waarop de familierelaties werden neergezet geen klik met Joe Moon. Dit wil niet zeggen dat ik helemaal niet met hem meeleefde, maar ik werd gewoon niet totaal geabsorbeerd door zijn situatie en de manier waarop hij daar mee omging.

De liefdesrelatie in het verhaal bleef voor mij ook veel te vlak en de plottwist die hiermee gepaard ging, voegde wat mij betreft niet echt iets toe aan het verhaal. Ik verklap hier verder niet waar ik het precies over heb want dan zou ik spoilers moeten geven, maar ik vond de relatie ietwat uit de lucht komen vallen en de twist zoals gezegd niet echt iets toevoegen.

De spanning in dit verhaal is afkomstig van de tikkende klok die de laatste jaren, maanden, dagen, uren, minuten en seconden van Eds leven weergeeft. In principe zou zo’n constructie redelijk spannend moeten zijn, maar ook hier zat de vrije vers vorm mij in de weg. Doordat de hoofdstukken zo kort zijn en zo to-the-point vlieg je zo door het boek heen en dus ook zo door Ed en Joe’s laatste momenten waardoor de tikkende klok eigenlijk weinig spanning opleverde. Voor mij kabbelde het verhaal teveel. De emoties en relaties zorgden ervoor dat ik door bleef lezen, maar echt spannend vond ik het niet.

Ik ben zelden zo ambivalent over een verhaal geweest. Aan de ene kant vond ik het erg origineel en enorm realistisch qua relaties. Bovendien paste de toon van het verhaal perfect bij de hoofdpersoon. Maar aan de andere kant miste ik spanning en achtergrond en vond ik de vrije vers vorm op de een of andere manier niet bij het onderwerp passen. Dit boek een score geven, is dan ook echt super moeilijk want het is absoluut niet slecht integendeel zelfs, maar het stond zo ver af van mijn persoonlijke leesvoorkeuren dat het voor mij niet echt tot leven kwam. Het enige advies dat ik lezers kan geven, is dit boek zelf te lezen en te kijken of het wel bij jou past want ongeacht of het nu wel of niet mijn ding was, vind ik dat dit verhaal door velen gelezen moet worden alleen al doordat het een realistische, directe en rauwe kijk biedt in het leven van een familie die worstelt met een ter dood veroordeling.