Denise leest: Nocturna van Maya Motayne

Hey lieve boekenwurmen! De afgelopen tijd is er weinig nieuwe YA voorbij gekomen in onze groep, maar de komende tijd zullen er weer een aantal YA recensies verschijnen. Ik begin vandaag met Nocturna van Maya Motayne. Ik had het boek in Engelse versie al verscheidene keren voorbij zien komen op YouTube en Goodreads omdat het boek in verschillende bookboxen zat. De meeste mensen leken erg positief te zijn over het verhaal waardoor mijn nieuwsgierigheid geprikkeld werd want was er nu zo goed aan het boek?! Toen ik hoorde dat uitgeverij Moon het boek zou gaan vertalen, besloot ik te wachten tot het in het Nederlands zou verschijnen. Ik was echt dolblij dat uitgeverij Moon zo lief was om me een recensie exemplaar te sturen voor onze blog en pagina. Maar laat ik beginnen aan mijn recensie want jullie zijn vast benieuwder naar mijn leeservaring dan naar een lange inleiding haha.

Het eerste dat ik erg tof vond aan dit verhaal was de worldbuilding. Het verhaal speelt zich af in een fictieve wereld die grotendeels op onze eigen wereld gebaseerd is, zowel qua namen van landen en steden als qua regeringsvormen en geschiedenis. De hoofdsetting van het verhaal is het eiland Castallan met hoofdstad San Cristobal die zoals je misschien al wel kunt raden gebaseerd zijn op Spanje. De schrijfster heeft de Spaans-Engelse oorlog (1585-1604) losjes gebruikt als inspiratiebron voor de geschiedenis van het eiland. In Castallan komen mensen met magische vaardigheden voor, terwijl in Englasse alleen normale mensen wonen. Castallan is een tijd door de Englasse overheerst, maar inmiddels zijn de Castallanen weer vrij en is het gebruik van magie niet meer verboden. Ook de taal van de hoofdpersonen in het boek is doorspekt met woorden uit het Spaans. Doordat de schrijfster zo consequent is in de verweving van stukjes uit de echte wereld in haar fictieve wereld kwam haar wereld voor mij erg goed tot leven en had ik steeds herkenningsmomenten als ik weer een woord tegenkwam dat ik kende of weer een gebeurtenis tegenkwam die ik uit de geschiedenis herkende ook al was het in aangepaste, fictieve vorm. Ook het magiesysteem in het boek vond ik erg goed neergezet. Er zijn allerlei verschillende vormen van magie: geschreven, gesproken, elementair maar ook persoonsgebonden magische gaven die propio’s heten. Ondanks de vele vormen van magie wordt het boek nergens onduidelijk of verwarrend en kan de lezer de verschillende vormen moeiteloos uit elkaar houden.

“Magie is een zuivere kracht die door deze wereld stroomt, maar die moet worden opgevangen, een thuis krijgen. Wij vormen dat thuis, de opvang waar magie in kan groeien. De een kan niet overleven zonder de ander. We geven de magie leven, een doel en, in jouw ogen, kleur. En wanneer onze tijd voorbij is, geven we de magie terug aan de wereld zodat een ander die weer kan gebruiken.” 

Hoofdpersoon Finn is echt een personage naar mijn hart. Ze is eigengereid, moedig, slinks en iemand die je liever niet tegen je hebt. Ik hou wel van een anti-held, een schurk die uiteindelijk toch het goede doet. Personages die zowel slecht als goed zijn en hun fouten hebben, leven nu eenmaal veel meer in mijn verbeelding. Finns gave stelt haar in staat om een betere dief te zijn dan de meesten. Ze geeft alleen om zichzelf en bekommert zich niet om anderen. Ze leeft haar leven zoals zij dat wil totdat ze gevangen genomen wordt en gedwongen wordt iets te stelen uit het koninklijk paleis. Ze heeft geen andere keuze dan te infiltreren in het koningshuis en het voorwerp te bemachtigen dat haar chanteur wil hebben. Eenmaal in het paleis stuit ze echter op een poging tot moord en een vastberaden prins …

“De rijken zijn rijk geboren en sterven nog rijker, de rest van ons sterft vroeg. Jij bent geen beschermer. Je bent gewoon weer een voet die erop wacht om ons de grond in te trappen.”

Naast Finn maken we in dit boek ook kennis met prins Alfehr. Als tweede zoon was hij nooit bestemd om op de troon te zitten, maar een tragedie die zijn broer het leven heeft gekost, heeft ervoor gezorgd dat hij nu kroonprins is. Alfie heeft geen idee hoe hij hiermee om moet gaan en is ervandoor gegaan. Hij gokt. Hij drinkt. En het laatste waar hij aan wil denken is terugkeren naar het paleis en zijn voorbestemde rol op zich nemen. Toch heeft hij geen andere keuze want als hij een manier wil vinden om zijn broer terug te brengen dan zal hij terug naar huis moeten. Wat hij echter niet had verwacht te vinden in zijn huis, was een vastberaden dief en een eeuwenoud kwaad dat hij per ongeluk ontketend heeft. Hoe kan hij ervoor zorgen dat zijn fouten niemand meer het leven zullen kosten?

“Ik weet het verschil tussen ‘zou kunnen doen’ en ‘gaan doen’. Die woorden maken het verschil tussen een goed mens en een slecht mens. Het licht en het donker. Ik weet waar jij bij hoort.”

Vanaf het moment dat beide personages elkaar ontmoeten, raakt het verhaal in een stroomversnelling van actie en spanning. De schrijfster weet op geniale wijze de spanning 445 bladzijdes lang vast te houden en je op een avontuur vol magie mee te slepen. Wat ik vooral erg mooi vond, was de manier waarop de personages elkaar langzaam steeds beter leerden kennen en elkaar stimuleerden om het beste uit zichzelf te halen. Langzaam maar zeker vallen de twee tegenpolen voor elkaar en zien ze in dat hun vooroordelen over elkaar niet per se kloppen want iedereen is in staat om een betere versie van zichzelf te worden.

“Sindsdien had ze geweten dat haar littekens en de verhalen die erbij hoorden dingen waren waar je in stilte verdriet om had. Het waren dingen die je op je huid en op je ziel droeg als een kaart van je ellendigste momenten. Maar het was nooit bij haar opgekomen dat littekens gedeeld konden worden, dat de last over twee in plaats van één paar schouders verdeeld kon worden.” 

Niet alleen de hoofdpersonages worden meesterlijk en levensecht neergezet, ook de bijpersonages en de antagonisten worden goed neergezet. Vooral Luka en Ignacio zijn echt heel goed geschreven. Luka is zo’n heerlijk bijpersonage dat je als je beste vriend wilt hebben; ondeugend, grappig, inventief en altijd in voor een avontuur. Ignacio daarentegen is angstaanjagend. Zijn obsessie met Finn wordt zo goed en levensecht uitgewerkt dat je haar angst en weerzin echt begrijpt en voelt. Bovendien worden zijn wandaden zo gedetailleerd beschreven dat je er de rillingen van krijgt. Hierbij is trouwens een waarschuwing wel op zijn plaats voor eventuele jongere of zeer gevoelige lezers want de schrijfster beschrijft echt in detail een aantal keer verschillende soorten martelingen en acties van Ignacio. Dus als je daar echt niet tegenkunt dan is dit misschien niet het juiste boek voor jou. Die gedetailleerde beschrijvingen zijn echter wel de momenten waarop het verhaal echt bloedstollend spannend wordt en waar ik ademloos verder las want gruwelijk of niet Ignacio is wel een schurk die voor een hoop actie en wendingen zorgt.

De enige kritiek die ik op het boek heb, is dat de plot en het magiesysteem wel heel erg lijken op die van A darker shade of magic (De kleuren van magie) van V.E. Schwab en aangezien dat een van mijn lievelingsseries is, vond ik het wel erg jammer dat er zoveel overeenkomsten waren. Finn en Alfie lijken namelijk erg sterk op Delilah en Kell ook qua karakter (de hoofdpersonages uit A darker shade of magic die ook een dief en een prins zijn), Alfie’s propio lijkt erg op de vaardigheden van Kell (die ik hier niet zal verraden om spoilers van beide boeken te voorkomen), de manier waarop duistere magie een persoon beïnvloedt, lijkt ook erg sterk op A darker shade of magic en zelfs de werelden lijken qua verdeling van magie (plaatsen zonder enige magie en plaatsen met een overvloed aan magie) best wel op elkaar. Qua originaliteit vond ik Nocturna dan ook enigszins tekortschieten.

Ondanks dit ene kritiekpunt heb ik wel enorm genoten van Nocturna. Als je houdt van YA fantasy met sterke en goed ontwikkelde hoofdpersonages, nietsontziende schurken, een bootlading spanning en actie en een langzaam ontwikkelende, realistische romance dan is dit zeker weten het boek voor jou!