Stormwachter: de verdwenen zeekrijgers
Hey lieve boekenwurmen! Het is weer tijd voor een nieuwe recensie. Ik las het tweede deel in de Stormwachter serie van Catherine Doyle al eerder dit jaar (volgens mij in februari al), maar had er ...
Hey lieve boekenwurmen! Het is weer tijd voor een nieuwe recensie. Ik las het tweede deel in de Stormwachter serie van Catherine Doyle al eerder dit jaar (volgens mij in februari al), maar had er nog geen recensie voor geschreven. Niet omdat het boek slecht was en ik niet wist wat ik moest zeggen. Nee, juist het tegenovergestelde het boek is ontzettend leuk, maar ook heel verdrietig en het einde brak mijn hart waardoor ik even niet wist hoe ik mijn recensie moest schrijven zonder spoilers doordat ik teveel weggaf over mijn gevoelens tijdens het lezen. Enige spoiler die ik ga geven is: hou je zakdoekjes of box met tissues gereed. Oh, enne als je deel 1 Stormwachter: de kaarsenmaker van Arranmore nog niet hebt gelezen, lees dan niet verder!!!
Dit tweede deel van de Stormwachter serie gaat verder waar het vorige boek stopte. Fionn is de nieuwe Stormwachter op Arranmore geworden. En je zou denken dat dat helemaal geweldig is. Maar Fionn heeft een klein probleem. Of eigenlijk een best wel groot probleem. Zijn magie heeft geen zin om mee te werken. Alsof dat nog niet erg genoeg is, beginnen er overal Zielsluipers, angstaanjagende wezens, op het eiland aan te komen en droomt Fionn steeds over de slechte Morrigan. Hoe moet hij het eiland nu ooit gaan redden als hij zijn magie niet onder controle kan krijgen…
Fionn zou Fionn natuurlijk niet zijn als hij niet op onderzoek uitging. Samen met zijn beste vrienden Sam en Shelby gaat hij op zoek naar een oplossing voor zijn probleem. De drie weten dat Dagda ooit een legen van Merrows, een soort zeemeerminnen, kon oproepen met een speciale schelp die de Golvenlokker wordt genoemd en ze besluiten dat dit misschien weleens de beste oplossing voor het probleem zou kunnen zijn want als ze een leger hebben, is het niet erg als Fionns magie niet werkt… Maar ook daar komt een klein probleem om de hoek kijken want waar is de Golvenlokker gebleven. De schelp is al eeuwen niet meer gezien en de merrows evenmin. De drie gaan weer op zoektocht in het verleden om hun toekomst te redden, maar zal het ze dit keer ook lukken…
Hetgene wat ik zo ontzettend mooi vond aan het eerste boek is ook in dit tweede boek weer prachtig uitgewerkt: de familierelaties. Fionn en Tara vechten nog steeds als kat en hond, maar tegelijkertijd zie je dat ze van elkaar houden en alles voor elkaar zouden doen. Ook Fionns moeder heeft deze keer een grotere rol en we komen er als lezer achter waarom ze het zo moeilijk vindt om op Arranmore te zijn. Ook leren we meer over Fionns vader en hoe hij is gestorven en dat verhaal is mooier en tragischer dan je ooit had verwacht. Maar de allermooiste relatie blijft toch die tussen Fionn en zijn opa Malachy. Malachy’s geheugen begint steeds slechter te worden nu hij de Stormwachter niet meer is en hij haalt verleden en heden constant door elkaar. Samen met Fionn leef je ontzettend met hem mee en hoop je dat het toch nog weer goed komt, maar of dat ook gaat gebeuren…
“Wat was het toch raar, dacht Fionn, dat je eigenlijk uit allerlei tweedehands onderdelen bestond, scheve monden en grote neuzen en hoge voorhoofden die van generatie op generatie werden doorgegeven als gouden oorbellen en afgedragen horloges.”
Ook dit verhaal is weer lekker spannend en vol magie en fantasie. De spanning wordt deze keer vooral veroorzaakt door Morrigan die in Fionns dromen verschijnt en hem voorhoudt dat de klok tikt. Want Morrigan is sterker dan ze in eeuwen is geweest en staat op het punt om wakker te worden. Kunnen de eilandbewoners deze ramp voorkomen of zal Arranmore voor altijd veranderen? Dat ga ik natuurlijk niet verklappen 😉 Maar geloof me als ik zeg dat je dit boek op het puntje van je stoel zal zitten lezen en de bladzijden zal blijven omslaan!
Zoals ik aan het begin al zei, brak het einde mijn hart en maakte dit boek me verdrietig. Waarom? Omdat Catherine Doyle ontzettend mooi kan schrijven en moeiteloos de emoties van haar personages tot leven weet te brengen. Je leeft gewoon ontzettend mee met Fionn. Ook in dit boek vind je weer een hoop mooie zinnen en boodschappen. Als je mijn recensie van het eerste boek hebt gelezen dan weet je welke thema’s deze serie behandelt en die zijn gewoon super mooi en universeel.
” ‘Dankbaarheid voor wat ons geschonken is, is tegengif voor het verdriet wat we voelen als we het terug moeten geven.’ “
Ik kan niet wachten om verder te gaan in deze serie en wacht vol smart op het derde deel <3
