Elfmeisje en Raafjongen: Het Griezelwoud.
Marcus Sedgwick, illustraties: Pete Williamson. Uit het Engels vertaald door Esther Ottens.
Marcus Sedgwick is in Engeland een gelauwerd (jeugd) boekenschrijver en illustrator. In Nederland is hij minder bekend, maar eerder verschenen hier in het Nederlands onder meer de jeugdboeken serie ‘De raafmysteries’, en de young adult boeken ‘Het boek van de dode dagen’ en ‘De donkere trap’.
Nu is dan ‘Elfmeisje en raafjongen, het griezelwoud’ in het Nederlands verschenen. Het boek verscheen in Engeland in 2012 en was het eerste deel van een serie van inmiddels 6.
Tijdens een heerlijk rustige nacht, zo’n fijne stille, wanneer Raaf net lekker ligt te slapen boven in een boom, gebeurt er iets verschrikkelijks. Zijn boom valt om. En terwijl hij net zijn vege lijf weet te redden wordt hij boos toegesproken door een piepklein meisje. Want doordat de boom van Raaf omviel werd haar huisje mooi geplet. Het boze meisje is Elf. En terwijl ze verder kennismaken vallen er meer bomen om. Raaf en Elf moeten rennen voor hun leven. Tussen Raaf en Elf ontstaat een soort van vriendschap. Want hoewel ze elkaar irritant en vreselijk stom vinden, hebben ze elkaar nodig. Elf zoekt haar familie die moest vluchten toen haar huis vernield werd. En Raaf zoekt mee. Waarom? Nou gewoon. Ze moeten daarvoor wel door het Griezelwoud. En in het Griezelwoud wonen wolven. Ogers. Trollen. Tijdens hun zoektocht verslaan ze de wolven en de ogers en zijn ze trollen te snel af. Ze redden elkaar en krijgen hulp van de dieren, en Floortje, de boosaardige heks die helemaal niet boosaardig maar wel erg onhandig is. Als dan het Elf dan ook nog lijkt te lukken haar magische boog op het juiste moment te gebruiken kan verder niets een succesvolle zoektocht in de weg staan.
Het uiterlijk van een boek is belangrijk, dat vond ik als kind al. Struinend door de bieb koos ik altijd voor de boeken met de mooiste omslag. Soms paste de inhoud van het boek daadwerkelijk bij die prachtige buitenkant, maar het kwam ook best wel eens voor dat die prachtige buitenkant een helaas wat mindere binnenkant moest verbloemen.
Dat gevoel had ik ook een beetje bij het (voor) lezen van Elfmeisje en raafjongen, het griezelwoud.
Het boek is prachtig vormgegeven, een mooi getekend omslag, spannend, een beetje duister, maar niet te eng, en zo zijn de tekeningen binnen in het boek ook. Het boek begint met een kaart van waar het boek zich afspeelt, zoals in ‘volwassen’ fantasyboeken ook vaak het geval is. Dat nodigt uit tot lezen en ontdekken.
Helaas valt het verhaal wat tegen. Alle ingrediënten zijn er hoor: een mysterieuze jongen, een even bijzonder meisje, allebei met een geheim en een spannende zoektocht door een verdwijnend woud. Ogers, trollen, een heks.
Maar de uitwerking van het verhaal blijft een beetje steken in een opsomming van gebeurtenissen in plaats van een spannend avontuur. Elk hoofdstuk begint met een weetje over de hoofdpersonen of over het griezelwoud en de wezens die daar wonen, maar met dat weetje wordt dan in dat hoofdstuk vaak niets gedaan. Waarom heet Raafjongen Raaf? En wat is de echte naam van Elfmeisje? Er wordt heel geheimzinnig over gedaan, maar aan het eind van het boek ben je geen steek wijzer.
Ben ik dan alleen maar negatief? Nee zeker niet. Het boek is een dappere poging tot een fantasyboek voor kinderen van 7-9 jaar. De avonturen van Elfmeisje en Raafjongen hebben zeker potentie tot meer, maar vragen wel wat betere uitwerking van de karakters en opbouw van spanningsboog en verhaallijn.
En ik bekijk het wellicht ook te veel met de ogen van een volwassene, mijn (vroegwijze) dochter van 6 had bij het (voor) lezen veel plezier en moest regelmatig lachen om de (absoluut ook aanwezige) humor in het boek.
Marieke Jansen is recensent en redacteur van Kinderboeken
