Beste YA boek van 2017

John Green behoeft verder geen introductie. Met Een weeffout in onze sterren is zijn naam als YA auteur voor altijd gevestigd. Alle prijzen en lof die hij voor dit boek heeft gekregen beginnen nog niet eens te beschrijven hoe goed dat boek is. Het raakt je in je kern. Die liefde tussen die twee jonge mensen was zo fragiel, integer en mooi, dat ze bijna als echte vrienden voelden. Zijn volgende boek durf je bijna niet te gaan lezen; bang dat de auteur van zijn voetstuk valt of de roem van zijn eerdere meesterwerk mogelijk wordt aangetast. Dit klinkt overdreven maar een weeffout is een van die boeken die boven alles uitstijgt.

Na lang dralen las ik dan toch Schildpadden tot in het oneindige. Titel en cover stonden me behoorlijk tegen. Toch won de nieuwsgierigheid het uiteindelijk en begon ik te lezen. En man, oh man, wat heb ik genoten. De sfeer van dit boek zal me nog heel lang bijblijven en dit is zonder twijfel het beste YA boek dat ik dit jaar las.

Het begint meteen met de eerste pagina. Aza vertelt hoe zij de wereld beleeft. En dat is niet zoals een “normale” tiener de wereld ziet. Aza is oa bang voor bacteriën. Ze heeft hele theorieën in haar hoofd dat die beestjes je van binnenuit opvreten en zelfs doden. Aza heeft een stem in haar hoofd die haar dwingend waarschuwt. Haar angsten bepalen hoe zij leeft. Aza leeft als het ware in haar hoofd. Ze is er niet eens zeker van of de wereld om haar heen echt is en of zij werkelijk bestaat. Dat klinkt wellicht vreselijk raar maar wonderlijk genoeg wordt hiermee een heerlijke sfeer geschapen en zit je heel comfortabel in haar wonderlijke hoofd. Vanaf pagina 1 weet je dat dit een boek een reis zal zijn die je graag wilt maken. Niet eens voor het avontuur; het is de sfeer en die is belangrijker dan het daadwerkelijke verhaal, al is dat ook erg mooi.

Aza en haar beste vriendin Daisy horen dat er iemand wordt vermist en dat er een gigantische beloning is uitgeloofd. Samen gaan ze naar het landgoed van de rijke man die wordt vermist. Aza kende vroeger zijn zoon en samen met Daisy zoekt ze haar oude jeugdvriend Davis op. Samen met zijn broertje woont Davis in een immens huis. Zonder ouders, want de moeder is al lange tijd overleden en nu wordt de vader dus vermist. Davis is meteen blij om Aza te zien. De vriendschap van vroeger tussen hen bloeit weer op. Toch is het moeilijk voor zowel Aza als Davis om een échte relatie aan te gaan. Davis vraagt zich af of Aza alleen gekomen is voor de beloning. Komt ze alleen om rond te snuffelen, vraagt hij zich af. Ook voor Aza is een relatie niet gemakkelijk. Zij kan moeilijk lichamelijk contact hebben, dus zoenen is echt een brug te ver. Na het zoenen moet ze van de stem in haar hoofd haar mond grondig uitspoelen. Hoe leuk ze Davis ook vindt, een relatie is echt te gecompliceerd. Ze bouwen een prachtige vriendschap op. Beiden koesteren ze wat ze hebben al hadden ze graag meer gehad.

Green schetst een boeiende en tevens bizarre vriendschap die geheel geloofwaardig is. Hij ontroert en je leeft je als lezer helemaal in.

Het verhaal kan zo worden verfilmd. Een van de gouden regels voor het maken van een goede film is dat er geweldige ondersteunende rollen moeten zijn. Daisy en haar vriendje voldoen hier helemaal aan. Daisy straalt van het papier af al is haar leven helemaal niet simpel. Alle karakters ademen en zijn geloofwaardig al is de rode lijn behoorlijk bizar.

Het tempo in het boek ligt niet hoog en dat is wel eens fijn. Green neemt uitgebreid de tijd om de personages uit te diepen. Iedere keer geeft hij ze een extra laagje waardoor ze door het papier heen ademen. Is het niet traag? Gebeurt er wel genoeg? Nee, het is zeker niet traag. Het tempo van de gedachtegang van Aza is moordend dus dat geeft een eigenaardig contrast met het tempo van de rode draad. Er gebeurt zeker genoeg om urenlang te boeien.

Het is moeilijk om duidelijk te maken waarom dit boek zo ontzettend goed is. Het is de manier waarop het is geschreven, denk ik. Of de wijze waarop Green heel natuurlijk een vreemd meisje neerzet. Ook zijn het de levenslessen die hij meegeeft. Aan het einde concludeert Aza dat niets in het leven een happy end is. Als het lijkt dat het een happy end is, is het gewoon nog niet het einde. Alles is in beweging. Green geeft ons hele mooie gedachtes om over na te denken. Het is net alsof hij het puberbrein kan doorgronden zo mooi omschrijft hij de levens van de jongeren.

Je gaat van de karakters houden en het is zo’n boek waarbij het afscheid echt pijn doet. Dagenlang loop je nog met de sfeer in je hoofd en heb je heimwee. Je wilt weer terug in het hoofd van Aza.

Het wachten is op de film.