Marieke Nijkamp noemt zichzelf een nerd. Een boekennerd. En de wereld ligt aan de voeten van deze nerd. Haar debuut 54 minuten stond meer dan een jaar (!!!) in de YA top tien van de New York Times. Van alle top auteurs die we in Nederland hebben kan ik er niet een opnoemen die haar dit na kan zeggen. Wat een topprestatie. Haar boek kwam naar Nederland en ook hier werd het een succes. Ze won oa de Hebban Award 2017 voor Beste Young Adults. Hoger dan dit kunnen verwachtingen niet gespannen staan. Kan Nijkamp haar debuut evenaren?

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven. De verteller gaat je een verhaal schetsen over haar beste vriendin Kyra. Ze betekende alles voor haar en nu is ze haar kwijt. Met deze korte inleiding zit je meteen middenin een Netflx-serie. Niet dat het plot op een bekende serie lijkt, helemaal niet zelfs, maar je zit meteen lekker in je stoel en je wilt weten hoe het plot zich ontvouwt. En je weet, net als bij een goede Netflix-serie, dat je de eerste uren niet van je stoel afkomt. Dit geeft ook meteen aan hoe filmisch het is geschreven en dat de sfeer intens is overgoten met precies de juiste YA saus.

Het verhaal speelt zich af in verschillende tijden, die heel duidelijk zijn aangegeven aan het begin van ieder hoofdstuk. Corey, de ik-figuur, reist naar Lost Creek waar haar beste vriendin Kyra is overleden. Het lijkt zelfmoord. Kyra is haar hele leven al een buitenbeentje geweest en nu is ze dood. Doelbewust door het ijs gezakt. Volgens de lokalen ging het – voorafgaand aan haar dood – heel goed met Kyra en was ze heel gelukkig in Lost Creek. Ze werd gerespecteerd en haar kunst was zeer geliefd. Toch vinden ze haar zelfmoord niet vreemd: haar licht was opgebrand en volgens Kyra’s vader was haar tijd eenvoudigweg gekomen. Corey wordt verscheurd door verdriet en schuldgevoelens. Zij is immers verhuisd en beantwoordde de brieven die Kyra haar schreef niet. In toenemende mate vindt ze het vreemd dat mensen zo positief over haar vriendin lijken te denken. Toen zijzelf nog in Lost Creek woonde respecteerde niemand Kyra en werd haar kunst zeker niet gewaardeerd. Wat is hier aan de hand? Heel langzaam vormt zich bij Corey het beeld dat er iets niet klopt. Haar vriendin was weliswaar vaak depressief maar nooit tot het punt dat ze zelfmoord zou plegen. Dan vindt Corey een briefje van Kyra en weet ze het zeker. Hier klopt iets niet! Ze gaat op zoek naar antwoorden en haar zoektocht wordt steeds grimmiger.

Naast het boeiende verhaal valt het taalgebruik van Nijkamp op. Het is eigentijds. Veel YA is door volwassenen geschreven en die forceren zich dan om jong te doen. Daarvan is hier geen sprake. Het is alsof Nijkamp er zelf bij is, alsof ze onderdeel is van het verhaal. De dialogen zijn naturel maar wel onconventioneel opgeschreven. De ik-figuur observeert de persoon met wie zij praat. Direct daarna begint op dezelfde regel de dialoog. Dit maakt het rauwer, echter. Tussen de tekst door word je ineens verrast door mooie zinnen die je bij je strot grijpen.

Stilte geeft je altijd het gevoel dat de tijd langzamer gaat. Eenzaamheid ook.

Of: dat is spijt heb, wil niet zeggen dat ik mezelf vergeef.

Het zijn dit soort John Green-schtige details en zinnen waardoor je merkt dat je een topper in handen hebt. Het boek vernieuwt al voelt het vertrouwt.

Het boek is meer dan prachtig vormgegeven. Het is eigentijds door de verschillende lettertypes, korte hoofdstukken met mooie, korte titels. Op de voorkant zie je ijs dat is gebroken met een handschoen ernaast. Als je goed kijkt, zie je sneeuwvlokken. Titel en cover beloven een achtbaan aan onderhuidse spanning. Op de uitklapbare flappen staat een stuk tekst uit het boek en een biografie van de auteur. Alles is aanwezig. Zo hoort het. Hier komt een boekengek aan zijn trekken.

Voor ik je loslaat is net als 54 minuten in het Engels geschreven en naar het Nederlands vertaald door Ineke van Bronswijk. Haar taal is soepel en lijkt nergens op een geforceerde vertaling. En sommige zinnen staan er gewoon in het Engels. Mooi!

NB voor het boek is “groen” papier gebruikt: verantwoord mbt het bosbeheer. Wat een heerlijke nerd is die Nijkamp. Ik hou ervan.